ت
تاڙا تنوارين، مينهن وسندا، موٽ تون.
تتيءَ ٿڌيءَ ڪاھ، ڪانهي ويل ويهڻ جي.
تن ۾ تَندُ تنوار، سدا سُپريرين جي.
تن ۾ تؤنس پرينءَ جي، پيان نه ڍاپان.
تن جنين جي تانگھ، سي سڄڻ سفر هليا.
تنهن عشق کي شاباس، جنهن محبتي ميڙيا.
تُنهنجي تند تنوار، يار! مُون من موهيو.
تنين سال ٿيام، جينن ساعت نه سهان.
تو جنين جي تات، تن پڻ آهي تنهنجي.
تو جو ساڻيھ ڀانئيو، سو مانجهاندي جو ماڳ.
تو در آيس تي، جئن تو ناھ نه سکيو.
تو ڏٺي مون غَمُ، ڏينهنِ جا ڏور ٿيا.
تون پارس آئون لوھ، جي سَڃين، ته سون ٿيان.
تون جي پهڻ پٻ جا، ته لڱ منهنجا لوھ.
تون حبيب، تون طبيب، تون درد جي دوا.
توڻي چِڪن چاڪ، ته به آه نه سلن عام کي.
ته ڪر ڪيئن سُئي، جي سِير نه گهڙي سُهڻي.
تهڙا چاليها نه چاليھ، جهڙو پسڻُ پرينءَ جو.