م
ماڻهوءَ کي سنگت مان سڃاڻجي، سون کي ڪسوٽيءَ سان.
مال مفت، دل بي رحم.
ماءُ جي پيرن هيٺان جنت.
مايا اچڻي وڃڻي.
مايا اچي ته انڌو ڪري، وڃي ته چيلھ ڀڃي.
مايا مها ڄار.
ماني ڪڏهن کائجي؟ امير کي جڏهن بک لڳي، غريب کي جڏهن هٿ لڳي.
مٺڙا! گُهر ته گهرانءِ.
مٺي پاڻيءَ تي ماڪوڙيون ضرور اينديون.
مٺ ڀيڙيائي ڀلي جي اپٽي تي واءُ.
مِٺي به ماٺ ته مُٺي به ماٺ.
مڇي هڪ ڪِني، کاري سڄي ڪِني.
مڃڻ مراد آهي.
مدعي سست، گواھ چست.
مروان موت، ملوڪان شڪار.
مرڻ کان پوءِ سجُ اڀري ته ڇا نه اڀري ته ڇا.
ماروئڙن جي مڏي، ٻه ڏندڻ ٽين تڏي.
مڙس ٿئي ڀاڙي، ته ڏاڙهي به بار.
مڙس اڳيان، ميل؛ ٻه وکان.
مڙس ته ڦڏو، نه ته جڏي جو جڏو.
مڙس اهو جيڪو مهل ته ڪم اچي.
مسلماني آساني.
مسلمان قبر ۾، مسلماني ڪتاب ۾.
مستن تي ڪهڙي ميار.
مسجد ڊهي وئي، محراب اڃا آهن.
ملالن جي مال، سڀ کي حلال.
ملھ هميشه پوئين.
ملان جي ڊوڙ مسيت تائين.
مُلو، مجاور ۽ ڪانءُ، ٽيئي اکر هيڪڙي.
منهن ڏسي مٺائي ملندي.
منهن مسلمان جو، ڪم شيطان جو.
منهن-ڪُنئري، ڳِٽا پٽائي.
مئي کي مارڻ، سورهيه جي گلا.
منهنجو خدا مون ساڻ.
مهرباني سان پيش اچڻ، مهماني ڪرڻ کان بهتر آهي.
مهلون مڙسن تي اينديون آهن.
موچڪي رنبي، حلال ۾ وهي ته حرام ۾ به وهي.
موچيءَ جا گهڙيا، موچيءَ جي منهن ۾.
موت برحق آهي، پر ڪفن ۾ شڪ آهي.
موت ۽ گراهڪ جو ڪو وقت ڪونهي.
مولا مينهن وساءِ ته ڪانئر ڇُٽن ڪم کان.
مئا ويچارا جيئرن وس.
مُئا پر سال، پٽجن هيل.
ميلو متل ڇڏجي، راند رتل ڇڏجي.
ميان جلال، ڪُتو ٻلو حلال.
ميمڻ وڃي مڪي، ته سير ساهمي تڪي.
مينهن پوندا، ته گپون به ٿينديون.
ميرن کي گهر مان لڳي.
ميوو پچي ته مٺو، ماڻهو پچي ته ڦڪو.
ماسي نه ٿئي ماءُ، چاچو نه ٿئي پيءُ.
موڳي جي مجلس کان پاڻ کڻي پلجي.
مارڻ واري کان بچائڻ وارو ويجهو آهي.
مغلن اڳيان فارسي وسري وڃي.
منڊن جي ملڪ ۾ هڪ ٽنگ مٿي کڻي هلجي.