بارشن جهڙا اسين،
باههِ جهڙي تون.
سرد جذبن جي بدن تي
ڇو نه ٿي ٽانڊا، وسين
باههِ جهڙي تون.
پاڻَ مِٽيءَ جا مسافر
تنهنجي رغبت چنڊَ سين،
باههِ جهڙي تون.
ڪِين ٿي مُرڪي نهارين
ڪين ٿي ڪو ڏنءُ ڏَسين،
باههِ جهڙي تون.
شاعري
شفق رَتِي شام
ڪتاب ”شفق رتي شام“ اوهان اڳيان پيش آهي. شاعريءَ جي هن مجموعي جو تخليقڪار سيد سراج آهي. سيد سراج سنڌُ جو سُريلو ۽ سُڄاڻ شاعر آهي، هُنَ شاعريءَ جي جهانَ ۾ پنهنجي سوچن جي سُرهاڻ سان هِڪَ سُهڻي سُڃاڻپَ پيدا ڪئي آهي. سيد سراجَ هونئن ته گهڻين ئي صنفن تي طبع آزمائي ڪئي آهي، پر نَظمُ ۽ غزلُ سندس تخليقي سُڃاڻپَ جا مضبوط حوالا آهن.
- 4.5/5.0
- 5136
- 681
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- سيد سراج
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- مُک پنو
- POPAT BOOK NO. 56
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- وايون
- بند لفافي ۾
- اولڙو تنهجي
- بارشن جهڙا اسين،
- خوبصورت زندگي
- ڌار توکان رهي
- پاڻيءَ منجهه پَساههُ،
- ڪراچيءَ جي شامَ،
- ڳوٺ کان وڇڙي
- گهر کان ٻاهر ڀي
- تنهنجي سپنن جي سڳنڌ
- سارون روز ٻکين او يار!
- ڄڻ ٻرن ڪي مشعلون
- ماٺ ڀلي هن شور کان
- سپنن جا کوٽا سِڪا
- ڀاڪر پائي ڏينهن وڏي،
- ڪينجهر منجهه ڪنولَ،
- هيءَ ڊسمبر جي
- ليئا نه ڄڻ ڏيئا ٿي ٻاري ڏيوڍي
- بوندون لاڳيتيون،
- راتيون وهاميون
- هوءَ آئي، هلي به وئي
- اي قلم! تون ساٿ ڏي،
- برف جهڙي ذهن ۾
- عڪس! تون ئي ساٿ ڏي،
- درد جي ديس جو،
- اڄ ته وڄ تون چنگ وانگي،
- کاڏي سعديءَ جو غزل
- ڪالهه ڪُٺي ڪونجي،
- شام لَکِي دَر جي
- نيڻن جي اسٽيج تي
- غزلَ
- سار، ڪا هڏڪي ٿي هنيانءُ لُڇيو آهي،
- ننڊ رسي وئي، خواب به ڪهڙي ڪم جا.
- هڻندو ٻيجَلُ ڪا سَئنَ ڪاٿي آ؟
- هڪڙي چانهه جي ڪپ تي رات گذاري سي،
- سوچَ - سَتي ڳوڙها ٿي ڳاڙي،
- هٿن سان زهر پياري مون کي،
- جڏهن آس جا گل ٽڙي ٿا پون،
- وڏو هن ڳالهه تي ويساههُ آهي،
- درد، اڻپوريون خوشيون ڇا دان آ؟
- وُٺي جي واءُ، وِڄُ ڪٽڪي نه آهي،
- مون ائين شامَ ملهائي آهي،
- هي اکين ۾ لڙڪ دردن جا فسانا ٿا رکن،
- ڏات لٿي ۽ ننڊ ڦِٽي،
- ڀلي نه ڪوئي ڏيئو ٻارِ،
- اکين جي اشارن تي پٿراءُ جانان،
- اکين ۾ خواهشن جا ڍيرَ آهن،
- سِڌا، سادا، سٻاجها لفظ تنهنجي سارَ سنڌيءَ ۾،
- جي، راتِ جي جهول جهانورن کي کڻي اچي ٿي،
- خوشبو خوشبو هر پل آهي،
- ڪيستائين ڪو جيئي هن حال ۾،
- مون کي جاڳائي وري ننڊ نه ڪر،
- پياڪَ ۽ وسي ماڪ سُرڪي سوائي،
- ڪين ڪا حد اورانگهي سوچيو،
- اکين ويسَ ڳاڙها ڪيا، رت وريو
- شعر، پهاڪا، ڏورِ، پرولي،
- ذهنَ نگر ۾ ساڙو ڙي،
- ٽڙڻ کان اڳ ٽُٽا آهن،
- منهنجا هٿ تنهنجي ڳلن جي مٿان،
- هِيرَ خوشبو ٿي گهُلي ٿي،
- ڄڻ پراڻن خطن جيان آهن،
- زندگي درد جي رشتن سان ڀري پئي آهي،
- ڪنهن مُرڪ جو مجازُ ضروري آهي،
- چنڊ، چونئري ۾ وڃي ورتي پناهه،
- سنڌ ازل کان اڳ موجود.
- طبيعت بي چئي آهي ته ڇا ڪريان؟
- سوچَ گُهٽيءَ جو ساٿ اڌورو آهي،
- هڪڙي برکا شام کڻي آيو آهيان،
- هي پن ڇڻ آ موسم جي هٿ ۾ ڇريون،
- مِينهن جي شام، ڏيو جام جهڙالي خوشبو،
- ڪالهه ڪراڙ تي ڪڪري برسي،
- ڦول وتي آ ڦول ڳلي پويان،
- رات جا نيڻ ٿا ٺرن اچ نِي،
- سچ ڏي، سونهن ڏي، سُر ۽ ساز ڏي خير هجي،
- سجني! تو ڪي ٽهڪ ڏنا،
- نه مان مجنون آهيان نه تون آهين ليلا،
- مان جاڳان جلان ٿو ٿيا رات جا ٽي،
- او جانان! اهي ٽهڪ تنهنجا رسيلا،
- وقت ۽ حالتون،
- روز دشمن تپيا ٿا وڃن،
- ها مان به هجان ۽ هو به هجي،
- ازل کان نيڻ اوجاڳن جا ماريل،
- نيڻ اوجاڳيلَ، ٿڪاوٽ درد جي،
- تنهنجي سار جي موسم آئي،
- وڇوڙي جون وليون تازيون لڳن ٿيون،
- چنڊ چشمي جَي مٿان بيهي رهيو،
- پاڻ کي سينگار آئينو نه ڏس،
- ڇو لڇين ٿو چيو لوڪ آ،
- توڏي مان پِرين ايندس، ڪم ڪار کان واندو ٿي،
- پنجڪڙا
- *هو هاڻ بندي خاني مان ڇٽو،
- خوشبوءِ جهڙي ڇوڪري، تنهنجا ساهه گلاب،
- سپنن جهڙو ڳوٺ ڇڏي راڪاس شهر ۾ آيو هو،
- ها، هو رات مري ويو رازو،
- عشق آڱر کان وٺي اڳتي هليو،
- اياز جا نظم، نيڻ تنهنجا،
- اکين ۾ عاشقيءَ جا رنگ اوتي،
- هلي آءُ ڇڏيانءِ ٻانهن ۾ ويڙهي،
- نيڻ، نيڻن سان مليا وقت بهانا ٿو گهَڙي،
- اڌوريون خواهشون، سگريٽ جي ڇڻندڙ ڦُلن وانگي،
- او پاڳل شام تنهنجا ٿي ويا هِن،
- نِمُن جي ڇانوَ گهاٽي، گهر ڪشادا،
- شهر جون سوڙهيون گهٽيون ۽ زندگي،
- ۽ هوءَ هلي وئي،
- مون ۾ ڪنهن جي جسم جي خوشبو الا جاڳي پئي،
- فاصلا ڪيڏا،
- جنڊيءَ تي کٽون ۽ ٽُڪن تي رليون،
- رکي جي ڪين سگهين ٿي تون مون سان راهه رسم،
- نيڻ مالهيءَ جا ٿَڪل آهن،
- ڪتاب بند ڪيم تنهنجي سوچ ۾ گم سم،
- چيٽ جون چانڊوڪيون ۽ ماڪ ۾ وهنتل گلاب،
- وري يادگيريُن جون لامون لڙن ٿيون،
- وري فيبروريءَ ۾ نو بهار آهي، نئين خوشبو،
- صبح اميدن ڀريو، گذري ويو،
- هو مَنَهه تان ول ٽُٽي، انگور ميڙيان ٿو پيو،
- هو مَنَهه تان ول ٽُٽي، انگور ميڙيان ٿو پيو،
- اُڀَ جي پيرن مان ڇِڄي ٿي سانوڻي،
- ويهه جهٽ، واءُ لٿو ٿي جاني،
- نَظمَ
- شل خير هجي
- ڀنل راتڙيون
- هر احساس لذيذ خطا جيئن
- تون ڄڻ ڦُٽي آن چونڊَ جي
- شاهه لطيف
- وري فيبروري آ
- تون جي ناهين سانوڻيءَ ۾
- اسان ڄڻ ته سڀ سوڳوارن ۾ آهيون
- آزاد نَظمَ
- تون ڇا ڄاڻين درد مٽيءَ جو
- قيد جي ديوار جي پويان
- پر تون منهنجي آرزوئن کان رهين ٿي بيخبر
- مان ته اُهوئي آهيان دوزخ
- نظريا ۽ نعرا فقط کوکلا
- دوزخي پُٽُ
- هاريءَ جي پُٽَ خواب ڏٺو
- اهو چنڊ تنهنجي نئين دل لڳي
- .....۽ آزادي اهم آهي
- نثري نَظمَ
- مان اڪيلائيءَ جي تاريخ لکان ٿو
- لباس
- مِينهُن
- ٽهڪ
- ڀٽائيءَ جي ڀَر ۾
- ٻن پهرن جي هلڪي اُس جو هڪ ڏيک
- ريکا جي نالي هڪ نظم
- ڪراچيءَ جو ڪيڏارو
- ترائيلَ
- موت جي ننڊ سڀ ستا ڳڀرو،
- پرهه جي پيغام جهڙي ڇوڪري،
- ضروري ناهه هي اي دوست، ٿئي هر آرزو پوري
- تون چوين ٿي ته توکي وساري ڇڏيان،
- صبح سان ئي ڇا ته ڳاڙهي شال ويڙهي ٿي اچين،
- تو سوا من زندگيءَ جا ڇانورا،
- اڳ سياست ڀي عبادت جان هئي،
- رات جي هنج مان پرهه پاسا کنيا،
- هي سُرها ساهه مان واسو وٺان ٿو،
- اڃا گل هو ٽڙيو مس هو ٽُٽي پيو لام مان جلدي
باههِ جهڙي تون.
سرد جذبن جي بدن تي
ڇو نه ٿي ٽانڊا، وسين
باههِ جهڙي تون.
پاڻَ مِٽيءَ جا مسافر
تنهنجي رغبت چنڊَ سين،
باههِ جهڙي تون.
ڪِين ٿي مُرڪي نهارين
ڪين ٿي ڪو ڏنءُ ڏَسين،
باههِ جهڙي تون.