هي پن ڇڻ آ موسم جي هٿ ۾ ڇريون،
۽ خوشبو وڍائي ڇڏيون آڱريون.
محبت جي هڪڙي چمي ڏيڻ تي،
وري ڪنهن ٻڌائي ڇڏيون ست سُريون.
وڇوڙي ۾ مون ويس ڪارا ڪيا،
نه ڇو تنهنجون چوڙيون ڀڳيون ۽ ڀُريون؟
مٺي، ماڪ کان پاڪ تنهنجو بدن،
مگر جڳ جون اٿئي نگاهون بُريون.
اسان وٽ ڀلا پوءِ بچندو به ڇا،
اگر ديس دشمن هي ويندا ڦريون.
اياز ۽ ڀٽائيءَ سان گڏ رات ڀر،
اسان سنڌ تو لئه دعائون گهريون.