منهنجا هٿ تنهنجي ڳلن جي مٿان،
۽ سورج جهڪيو بادلن جي مٿان.
زماني جا زنجير ٽوڙيون اسين،
نه پهرا ڏيو پاڳلن جي مٿان.
اهي سونهن جا کيت کِلندا ڇڏيو،
لتاڙيو نه ساون سلن جي مٿان.
اڃا دل جي پاڙي ۾ تون ٿي وسين،
اڃان ماڪ وسندي گلن جي مٿان.
”سراج“ چميون ئي چپن تي ٺهن،
ٽِڪون ٽمڪنديون هن ڇلن جي مٿان.