وري فيبروري آ
جڏهن ڪا بيوفائي، ڊگهي ها عمر ماڻي،
اهو امڪان گهٽ آ، ملي اڄ يا سڀاڻي،
اها جيڪا چپن تي وڄايم چنگ وانگي،
۽ سيني سان لڳايم وطن جي دنگ وانگي،
اها جيڪا گلن کي اڌارا رنگ ڏئي ٿي،
کنڊيري ٽهڪ، فصلن کي سونا سنگ ڏئي ٿي،
اها جيڪا ته خوابن جي پوتر عاشقي آ،
انهيءَ جي دم ۽ خم سان، هي فطرت ڀي نچي آ،
جڏهن کان دل جي موسم، اداسين ور چڙهي آ،
لکيل لڙڪن جي مس سان، ڪٿا سڀني پڙهي آ،
ستارا باخبر هن ۽ شاهد چنڊ آهي،
لڪي وسڪي پيئي ٿو ته زاهد چنڊ آهي،
اکيون منهنجون به ڳاڙهيون مان مڌ هاڻو لڳان ٿو،
نشي ۾ چورآهيان صفا ساڻو لڳان ٿو،
ڪٿي ڪا شوخ موسم، نه آڌر ڀاءُ ٿي آ،
پرينءَ جي ساٿ ڌاران جواني گهاءُ ٿي آ،
وري فيبروري آ، وري هو ڌار آهي،
دکن جا ڦول پويم ۽ مهڪي سار آهي.
8