مان ته اُهوئي آهيان دوزخ
مان ته اُهوئي آهيان وينگس!
پر تون ساڳي ناهين.
اوجاڳن جي مهر هڻي مون،
لڙڪن کي وجدان ڏنو،
توکي دل جو دان ڏنو،
تون جا، ساهه کان ويجهي آهين،
هر ويساهه کان ويجهي آهين،
ڏات به تنهنجي آڏو ڏکندي،
ڏانءُ به تو سيکاريو آهي جيئڻ جو.
مان ته اهوئي آهيان سجني!
پر تون جاڳي ناهين.
توکي ننڊ جون لوليون ڏيندي،
چنڊ چريو پل ناهه ستو،
توکي هير پکو هٿ وارو،
هڻندي هڻندي ناهه ٿڪي،
۽ ها تنهنجي اڌ عمر جو،
ڳپل حصو آرام ۾ گذريو،
مان ته اهوئي آهيان دوزخ،
پر تون آڳي ناهين،
تون ڇا ڄاڻين رُڃَ جون راتيون،
تون ڇا ڄاڻين ٽانڊن تي ماتم ڇا آهي
۽ تو ڪنهن جي جاڳ کي جلندي ناهه ڏٺو،
ڪنهن عاشق جي ڀاڳ کي جلندي ناههِ ڏٺو،
جنت جهڙي ديس جي سندر رهواسڻ ٻڌ،
توکي سک جون ڇانئون نيبهه،
رابيلن جي لامن جون سو لانئون نيبهه،
۽ مان ڌر تتين جو ماڻهو،
تنهنجي شهر جفا ۾ ڪيڏا ڏينهن رهيو هان،
ڪيئي ڏکن جا ڳاههُ ڳهيو هان،
۽ مون زهر به پيتو آهي،
دار تي ڀي مان لٽڪيو آهيان،
ڪيڏو تو لئه ڀٽڪيو آهيان.
ڪيڏو تو لئه ڀٽڪيو آهيان.