اکين ۾ خواهشن جا ڍيرَ آهن،
تتل ڌرتي، اگهاڙا پَيرَ آهن.
او پاڳل! آرسي ڪوڙي نه آهي،
چڙهيل چهري تي ڪيئي ميرَ آهن.
ڏيئي جي روشني ڪافي نه آهي،
الائي ڪيترا انڌيرَ آهن.
زماني جي نه آ پرواهه ڪائي،
تون مرڪي ڏس ته من! ست خير آهن.
ها جيڪا راهه ڪلهه منصور ورتي،
اسان جا ڀي ڏٺل گهَٽَ گهيرَ آهن.
پسون ٻئي ٻهڪندڙ ٻيرين جو جوڀن،
پڪا سنڌوءَ ڪناري ٻير آهن.