اکين ويسَ ڳاڙها ڪيا، رت وريو
هڻي لڙڪ چغلي نه رسوا ڪريو.
جڏهن ڀِي مان سنگسار ٿيندو رهيس،
محبت، سدا ڀاڪرن ۾ ڀريو.
اکيون ۽ چميون، چاهتون راهه ۾.
مون سجدا ڪيا ڀي نه پٿر ڳريو.
ٿڌا ساهه ويڙهي ڏنم چنڊ کي،
ته چئجانس هي، ڌيان ڪوئي ڌريو.
نه تون سمجهه لفظن جي جادوگري،
دُکي چڻنگ من ۾، ڪو مچ آ ٻريو.
مليل کنڊ ۾ زهر هوندو ”سراج“،
مٺا بي سبب کير ناهي کريو.