ڪيستائين ڪو جيئي هن حال ۾،
زندگي گذري سڄي جنجال ۾.
ڪيئن اٽڪل سان وڪڙ ڇوڙي ڇڏيئه،
تو ٻڌا ها قول جي رومال ۾.
ائين قُربتَ ۾ نه ڪر شامل فريب،
هي محبت ڇو آ تنهنجي خيال ۾.
شام جو ڄڻ سج لٿو سنڌوءَ مٿان،
ويڙهجي آئينءَ ڳاڙهي شالَ ۾.
مکڙين کان مرڪ جو حق ٿو کسي،
لوڀ هئي ڪا، باغ جي رکوالَ ۾.
شينهن جي اکين ۾ ڪاري بک هئي،
۽ هرڻ جي بيوسي هئي ڇالَ ۾.
هڪڙو مفلس شخص، ڪڍ ٻارن جي لوڌ،
لڙڪ لاڙيئين حال ۽ احوال ۾.
شهر ڇا وئينءَ ۽ اتان موٽينءَ جڏهن،
تون بدلجي وئينءَ هڪڙي سال ۾.
ضبط جو دامن ڇڏيو ناهي ”سراج“،
حادثن جي ڀيڙ ۽ ڀونچال ۾.