وڏو هن ڳالهه تي ويساههُ آهي،
ڪراچي سنڌ جو ئي ساهه آهي.
لکين آباد ٿيا ڌرتيءَ ڌڪاڻا،
انهن سان پنهنجو ڪهڙو ٺاههُ آهي.
هٿن سان هارَ پارايم پرينءَ کي،
چپن سان چونڊيو مون چاهه آهي.
وري کڙڪا، ڪهاڙين جا ڪنداسين،
اها آٿت، اِهو اُتساههُ آهي.
رڳي رُڃَ ڪربلا جي ڏيک وانگي،
بنا پاڻي سنڌو درياههُ آهي.
ته ڪهڙو قدر ڄاڻيندو وفا جو،
نه جيڪو درد کان آگاههُ آهي.
”سراج“ آخر ڀلا ڪيڏانهن وڃجي،
اڳيان پاڻي، پٺيان آڙاهه آهي.