مان اڪيلائيءَ جي تاريخ لکان ٿو
مان،
اڪيلائيءَ جي تاريخ لکان ٿو.
اکين مان،
ڏيئن جي ٽِم ٽِم جيئن،
ٽِمندڙ لڙڪ،
۽ چپن کي ڪاراڻ بخشي،
سڙي ويل سگريٽ،
منهنجا ٻانهن ٻيلي آهن.
مان،
اڪيلائيءَ جي تاريخ لکان ٿو،
خدا به ته اڪيلو آهي،
جيڪو فرشتن سان،
پنهنجا احساس شيئر ڪندو رهي ٿو،
اوجاڳا فقط،
ستارن جي قافلن کي ڇڙ وڇڙ نٿا ڪن.
چنڊ به ته اوسيئڙي جي ڇتي اُس ۾،
پنهنجا وار چاندي ڪيا آهن.
۽... ۽... ۽ ... ۽...
مان، اڪيلائيءَ جي تاريخ لکان ٿو.
شهر، بازارون، چونڪ، رستا،
هيڏن هجومن ۾ به،
تن تنها،
پنهنجي وجود کي گِهلي
جيون جي بي ترتيبيءَ جو،
نوحو لکڻ کان اڳ،
مان،
اڪيلائيءَ جي تاريخ لکان ٿو.