هٿن سان زهر پياري مون کي،
هاڻِ ڇو ٿو ڪو جيئاري مون کي؟
هاڻ ايمان تي ڇو ٿو سمجهي،
ڪُفرَ جو لقب ڏياري مون کي.
صِرف محبوب جي هوندي آهي،
سار سانوڻ ۽ سياري مون کي.
دل کي تنها ڪري مشهور ڪيو،
لوڪ ۾ نِينهَن نياري مون کي.
اي ”سراج“ آس کي وارن کان جهَلي،
ڏک ڏنا دوست پياري مون کي.