توڏي مان پِرين ايندس، ڪم ڪار کان واندو ٿي،
پر شرط اِهو تون ڀي، سينگار کان واندو ٿي.
هر صبح اٿي ننڊ مان، تصوير چُمان تنهنجي،
ڪمري جي درِي کوليان، ديدار کان واندو ٿي.
مظلوم جي ڳوڙهن کي، بس ڪيش ڪرائن ٿا،
هِت سنڌ جو هر ليڊر، ڪردار کان واندو ٿي.
وِسڪي ۽ جوانيون ڪي، ڀوتار جي بنگلي تي،
بي باڪ صحافي ويو، اخبار کان واندو ٿي.
سارين جا ٻه ٽي گاڏا، ڇيلا ۽ رڍون - پاڏا،
هُو پِيرُ وري موٽيو، ڦُر مارَ کان واندو ٿي.
ختمي جي ڀلي ماني، تي صرف مُلان جو حق،
بنديءَ کي وساريائين، دستار کان واندو ٿي.
اڌ چانهه جي آرڊر تي، سگريٽ سوال جو پي!
هي ڇا ٿو لکي شاعر، گهر ٻار کان واندو ٿي.
هڻ هڻ جو جهان آهي، فرصت جي گهڙي ناهي،
ڪوئي نه ”سراج“ سگهيو، آزار کان واندو ٿي.