وُٺي جي واءُ، وِڄُ ڪٽڪي نه آهي،
هي تنهنجي گهُورَ ڀي گهٽ ڪين آهي.
تون پنهنجي لوڏ تي، مان هوڏ تي هان،
هي فطرت آ پرين ڄٽڪي نه آهي.
وري ڇا نئي گلابي بي حجابي،
اسان جي دل ڪڏهن هٽڪي نه آهي.
هلون ٿا چنڊ تنهنجي چيچ پڪڙي،
ستارن ساڻ اک اٽڪي نه آهي.
ته ٻڌ جاني! اِها تنهنجي جواني،
دکن جي دارَ تي لٽڪي نه آهي.
نه ڪنهن روڪي اڄوڪي سنڌ وانگي،
اسان جي سوچ به ڀٽڪي نه آهي.