هر احساس لذيذ خطا جيئن
ٻن چمين لئه ٻهڪيا چپ ها،
ڌار ٿيڻ جي پيڙ نه ڄاتئون،
مڌُ اوتيائون هوش نه پاتئون،
عمر سڄيءَ جو روڳ لڳي ويو،
جوڳين وارو جوڳ لڳي ويو،
سارا منظر ڌنڌ ۾ ويڙهيل،
زخمي هٿ ۽ گجرا گهايل،
ماٺ جو شيشو، شور جا پٿر،
چهرا پوڙها ڄڻ ڪي کنڊر،
موسم ڀي مستين کان خالي،
شوخ لبن تان لهندڙ لالي،
ڀنؤر ۽ گل جو کيلُ اهوئي،
مکڙيءَ پاند پسايو روئي،
اهڙي حالت زار تي سرتي،
ڀنل اکين جي پريت ٿي پرتي،
منهنجي آئيني جيون تي،
۽ تنهنجي ٽڙندڙ جوڀن تي،
وقت جي دز چڙهي وئي آهي،
سڀ تاريخ پڙهي وئي آهي،
بيتابين جا باب نرڙ تان،
گم ٿي ويا مهتاب نرڙ تان،
ٽيڪو ٺاهڻ لاءِ به هاڻي،
ڪير ڀلا سِندوُر اُماڻي،
پاڻ اڌوري سوچ جا واسي،
پياسين ڄاڻ جي ڄار ۾ ڦاسي،
نڪرڻ لئه ڪا راهه نه سُجهندي،
تو بن من جي آڳ نه اُجهندي،
تون جا، خوشبوءَ جي جهوٽي جيئن،
هن هيکل جيون ۾ آئينءَ،
ڪنهن سپني جي سندرتا جيئن،
هر احساس لذيذ خطا جيئن،
توکي ماڻڻ کان اڳ ۾ ئي،
پاڻ لٽيون پاڪايون ڪيئي،
ها جيئن تو سان نيڻ اڙيا ها،
جڳ وارن جا ساهه سڙيا ها،
روح کي رهڙي پاڻ پليو مون،
صرف ڀتين سان سور سليو مون،
يادن جو دروازو کُليو،
هاڻي ڪجهه ڪجهه ياد اچي ٿو،
ٿورو ٿورو مهڪيا چپ ها،
ٻن چُمين لئه ٻهڪيا چپ ها.
8