پياڪَ ۽ وسي ماڪ سُرڪي سوائي،
اهو مئڪدو درد توڙي دَوا، ئي.
لُڏيا رات خانه بدوشن جا خيما،
شڪاريءَ جي بندوق فائر هوائي.
ڀلا غير جي ڇا شڪايت ڪجي ڪا،
ڇڏي ٿا وڃن درد ۾ همنوا، ئي.
مڇيءَ جيئن پاڻي کان ٻاهر پئي ڦٿڪي،
ڪٽي مون سڄي عمر ائين تو سَوا، ئي.
”سراج“ آهي دل جو سچو سور اوريو،
غزل، نظم ۽ گيت ڪافي نه وائي.