شروعاتي نوٽ : انسان هڪ آزاد وجود آهي
اهو ئي احساس هو جنهن مونکي پنهون ناول لکڻ تي مجبور ڪيو، پنهون دراصل آزاد انسان جو نالو آهي جنهن ۾ اسين سڀ موجود آهيون. جنهن کي رياستي ادارا کنڀي گم ڪري ڇڏن ٿا، هڪ رائيٽر کي بياني، احساساتي ۽ مذاهمتي هئڻ گهرجي ۽ ڪڏهن ڪڏهن ته پنهنجو پاڻ کي موضوع ۾ ائين شامل ڪري ڄڻ ته اهو سڀ ڪجهه ان سان ئي ٿي رهيو آهي، اهو احساس ئي دراصل ڪلاسڪ ادب کي جنم ڏئي ٿو، مان پنهنجي پهرين ناول گذري وئي برسات ۾ به پنهنجي دل جي مسرتن ۽ خواهشن کام هٽي ڪري وڌيڪ مذاهمتي رهيس ، ڇاڪاڻ ته مان پنهنجو پاڻ کي پنهنجي دل جي دنيا کان وڌيڪ پاڻکي زمين ۽ ماڻهن ڏانهن ضميوار سمجهيو آهي ۽ پنهنجي دل کي ان لاءِ قائل ڪرڻ ۾ به ڪامياب ويو آهيان. منهنجي روح کي جيڪا ڳالهه وڌيڪ محسوس ٿي آهي اها آهي پاڪستاني رياست جو ماڻهن سان ظالمانه رويو پوءِ اهو رويو سنڌ جي نوجوان سان يا بلوچستان جي نوجوان سان روا رکي مون لاءِ انتهائي تڪليفده رهيو آهي. ڪنهن به انسان جي آزادي هڪ منٽ لاءِ صلب ڪئي وڃي. اهو سوال هڪ رائيٽر کي مذاهمتي بنائي ٿو. ناول پنهون هي انهن نوجوانن جي پٽيشن آهي جيڪي مسنگ پرسن آهن، هي ناول بلوچ تحريڪ جو ڊاڪيومينٽ به آهي.
مان هتي پنهنجن دوستن ۽ ساٿين جي محبت جو ذڪر ضرور ڪرڻ چاهيندس جن پنهون ناول لکڻ واري مرحلي دوران منهنجي رهنمائي ڪئي، مان شڪرگذار آهيان، پنهنجي عزيز دوست رئوف نظاماڻي جو جنهن سان ناول جي خيال ۽ موضوع تي مسلسل گفتگو رهي، سائين مير محمد علي ٽالپر، پناه بلوچ، ڊاڪٽر اشو ٿاما، ننگر چنا، عزيز گوپانگ، دين محمد ڪلهوڙو، جيڪي محبت ۽ عزت سان ناول جي لکڻ واري مرحلي دوران مون سان گڏ رهيا پنهنجي عقل ۽ دانش سان قيمتي مشورا ڏيندا رهيا.مان هتي پنهنجي عزيز دوست اي آر آزاد جو به سدائين شڪر گذار رهندس جنهن منهنجي ناول لاءِ انتهائي محبت ۽ پنهنجي آرٽسٽڪ سمجهه سان ٽائيٽل ڊزائن ڪري ڏنو. مان هتي روشني پبليڪيشن جي نوجوان وڪي گهانگرو جنهن ننڍي ڀاءُ جيان ضميواري سان ڪتاب جي ڇپائي ۾ سرگرم رهيو ۽ پنهون کي ڇپائڻ جي حامي ڀري ۽ توهان تائين پهچايو، مان قدرت اڳيان پنهنجو سر هميشه نوائي رکندس جنهن منهنجي زندگي کي آسان بنائڻ ۾ منهنجي ڪيترن طرفن کان مدد پئي ڪئي آهي ، ان ۾ منهنجي جيون جي ساٿي ڊاڪٽر سيما منظور ۽ منهنجي نياڻي ايما آفتاب جن جي نه وسرندڙ ساٿ سان ئي مون هن ناول جي شرعات ڪئي ۽ ان کي لکي پورو ڪيو انهن جي ساٿ کانسواءِ شايد مان اهو ممڪن ٿي نه سگهي ها. انهن مسلسل پنهنجي توجهه ۽ پيار سان منهنجو خيال رکيو، مان اهي پل ڪڏهن به نه وساري سگهندس.
منظور ٿهيم
حيدرآباد