24
ڪنهن آدرشي انسان لاءِ هي هڪ محاذ آهي، جنهن لاءِ قدرت ۽ حالتن انجي چونڊ ڪئي آهي، جدا جدا ماڻهو پنهنجي پنهنجي شور ۽ خاموشي ۾ زنده رهن ٿا.فري ته انهن عورتن مان آهي جيڪا ٻانهون ڊگهيري برسات جو آڌرڀاءُ ڪري ٿي، ڪڏهن ته فَري پورو پورو ڏينهن ڪرسي کي ٺيڪ ڏئي پنهنجي منهن پنهنجي بيقرار دل سان انهن انديشن تي سوچيندي رهي ٿي جيڪي لاڳيتو هن جي خيالن کي انهن حقيقتن متعلق آگاه ڪندا ٿي ويا جيڪي هن مٿان اڳ ۾ راز وانگر هئا. فري پنهنجن خيالن جي اڏام کي آزاد ڇڏي ڏنو آهي اهو ڏسڻ لاءِ ته انسان جي ساز سلوڪ جو تڏهن ڇا ٿو ٿئي جڏهن انسان بيقرار ٿئي ٿو.
چئن ورهين جو ٻار کلي ٿو، روئي ٿو ۽ پنهنجي ضرورت جي خوراڪ کائي سمهي رهي ٿو. هو ڪنهن خاص طرح جي زندگي کان اڻ واقف ٿئي ٿو. هن جون اکيون حيرت سان سڀ ڪجهه ڏسن ٿيون ان لاءِ نه ته اهي قدرت ۽ انسان جي ڪيڏي شاندار تخليق آهن پر ان لاءِ ته انهن کي پنهنجي روز مره جي زندگي جي تجربي ۾ آڻي، هو پنهنجو وقت تخليق جي عمل ۽ اهميت تي سوچيندو رهي ٿو. ائين نه جيئن ورڊس ورٿ سوچيندو هو يا ائين نه جيئن بلاسڪي1 سوچيندي هئي. پر هو ائين سوچيندو آهي ته انهن مان ڪنهن کي پنهنجي وس ۾ آڻي سگهي، تنهن کانپوءِ هو اٿيو، هليو ۽ پنهنجي پيرن هيٺان زمين کي لتاڙيندو ، پنهن جي قد کي بلند ڪندو . نفرت واري هلت هلندو ۽ فتح ڪرڻ جي جنون ۾ مبتلا ٿيندو ، ڊيڄاريندو سڀ ڪجهه تباه ڪندو ماريندو ۽ مرندو وڃي ٿو.
فَري هاڻ بلڪل الڳ سوچي رهي آهي، هن کي اها ڳالهه سوچيندي ڇرڪ نڪري ويا ته هر ماڻهو پنهنجي انت کان واقف آهي پر انجي باوجود هو هڪ ٻاجهه ڀريو ۽ رحم دل رکندڙ انسان ٿيڻ پسند نه ٿو ڪري، هن کي اهڙي خوف جو انتظار رهي ٿو ته ڪنهن وقت به اچي ڪو هن جو خون ڪري ان کان اڳ هي ٻئي کي ماري پاڻ کي محفوظ ڪري، هن لاءِ ضروري آهي ته پنهنجن اکين ۾ نفرت جمع ڪري اهڙو فيصلو هي ٻين جي نفرت آميز ڳالهين کي ٻڌڻ کانپوءِ ڪري ٿو، جيڪي هن کي اسڪول جي تدريسي ڪتابن کان ويندي سماج جي حاڪماڻي طرز واري زندگي مان حاصل ٿيو آهي. هاڻ اها ئي هن جي سڃاڻپ آهي. هي پنهنجي ضمير جو آواز ٻُڌڻ ڇڏي ڏئي ٿو، هي جي ائين نه ڪري ته ڪيئن زنده رهي سگهندو.
“گهٽ ۾ گهٽ اسان سڀ جي گهڻائي ائين ئي سوچي ٿي ۽ ڪري به ٿي” فَري پنهنجو پاڻ سان ڳالهائيندي ٿي وئي.
اکين ئي اکين ۾ ڪنهن خوف ۽ ڪنهن گهڙي جو انتظار هن کي بي چين ڪري رهيو هو، هن کي دنيا جا ماڻهو ڄڻ مارڻ لاءِ اچي رهيا آهن، ڇاڪاڻ ته اهي هن کان هنجي خيالن ۽ هنجي نسل کان نفرت ڪن ٿا، هن کي مارڻ سان هو پنهنجو هڪ دشمن گهٽائڻ چاهن ٿا.
“نه! مونکي ڪير به ماري نه ٿو سگهي” فري، دل جي ڪشادگي ۽ مضبوطي مان اوچتو رڙ ڪري چيو. هنجو بي خودي مان ائين چوڻ واجب هو. شايد هي خيالن جي سخت ڪشمڪش جو شڪار ٿي وئي هئي. هن پاڻ کي خيالن جي قيد مان آزاد ڪرڻ ٿي چاهيو. فَري پاڻ سان ڳالهائڻ ۽ اجائي قسم جي خيالن ۽ موت جي سلسلن ۽ سببن تي سوچي ٿڪجي پئي هئي. هن هاڻ پنهون سان ڳالهائڻ شروع ڪيو جيڪو ڪنهن دوست وانگر ڄڻ هنجي ڀر ۾ ويهي هنجي هٿن کي پنهنجن هٿن ۾ وٺي سڪون ۾ رهڻ لاءِ چئي رهيو آهي.
فَري اڃان تائين ڪرسي تي سڌو ٿيو ويٺي آهي. هن کي پنهنجي ڀاءَ جي خبر ناهي ته ڪٿي آهي، پر هن کي اعتبار آهي ته هو ڪٿي ڪنهن محاذ تي وڙهي رهيو آهي.
1 بلاسڪي، روسي رائيٽر ، بارش جي موسم ۾ پاڻ سان گڏ سفر ۾ هميشه گلن جا ٻج کڻي هلندي هئي ۽ رستن کان گذرندي زمين تي اڇليندي ويندي هئي، هو چوندي هئي ته بارش جي موسم آهي. مونکان اڳ جن ماڻهن گل پوکيا انهن جو مان قرض چڪايان ٿي.
مونکي خبر آهي ته ننڍ نه ڪرڻ جي ڪري تنهنجون اکيون سڄيل هونديون ۽ ڪيترن ڏينهن جا ڪپڙا به ميرا ٿي ويا هوندا بلڪه بدبودار ٿي ويا هوندا ۽ بخار جهڙو گرم جسم ڪيترن ڏينهن کان پاڻي نه ڏسڻ ڪري ڪاري مٽي سان ڀرجي ويو هوندو. تنهنجا سنهين آڳرين وارا هٿ بار بار تنهنجي اکين ڏانهن وڌندا هوندا، ڳوڙها اگهڻ لاءِ نه پر چهرن جي زخمن کي جانچڻ لاءِ ، پوءِ هو وري وري ائين ڪندا هوندا . تون بنا ڪنهن ڳالهائڻ جي مون ڏانهن منهن ڪري مونکي ياد ڪندو هوندين، پنهنجن دوستن ۽ يونيورسٽي جي آڳنڌ کي ياد ڪندو هوندين جتي تنهنجا دوست تنهنجي دير سان اچڻ تي توسان جهيڙيندا هوندا، تنهنجا دوست ڪلاسن ۽ ڪتابن اندر دنيا جي سکن ڏانهن ڊوڙندي ڊوڙندي ٿڪي ٽٽي لان تي پاڻ کي اچي اڇليندا ته تون انهن مان ڪنهن هڪ کي ائين چوندين ته “خيال رک متان ڪو ڌڪ نه لڳئي”
فَري پنهنجي دل جي غبار کان بي اختيار اهو ڪجهه سوچيندي ٿي وئي، جيڪو هن پنهون لاءِ محسوس ٿي ڪيو، جيئن هن ان کي ڏٺو هو. هي پنهنجي ڀاءُ جي هر پهلو تي سوچي رهي آهي، انجي خوبصورت ڳالهين کان ويندي انجي بي حد حسين سڀاءُ تائين.
ان کانپوءِ هو بنا ڪنهن سوچڻ جي ڪرسي تان اٿي گهر وئي، گهر جي ڪمري مان فَري جي سڏڪن جا آواز ٿي آيا .