5
ڄام دُرڪ جيئن ئي بيٺڪ جي دروازي مان ٻاهر آيو، ماڻڪ بند جو خوبصورت ڳوٺ هن اڳيان پري تائين ڦهلجي ويو، ساڄي کان ڪوه سر جو سرمائي پهاڙي سلسلو هن جو آڌرڀاءِ ڪري ٿو ته کاٻي کان گذڪي ۽ اسيل کجي جا ننڍا ننڍا ٻوٽا ڪوه سليمان جي پهاڙن تائين ڦهليل آهن.هن کي ائين محسوس ٿيو ته ڳوٺاڻي زندگي ۾ ڪافي بدلاءُ اچي ويو آهي، گهرن جي تعمير ۾ فن جو استعمال ٿيڻ ڪري ڳوٺ جي صورت ئي تبديل ٿي وئي آهي، تمام ٿورا ڪچا گهر آهن جن جا آڳند به پڪين سرن سان پڪا ڪيا ويا آهن، پهاڙن جي هن پار بي شمار آبشار ۽ ندي نالا لاتعداد پکين ۽ ماڻهو جو سهارو بنيل آهن، انسان جي محنت ۽ صلاحيت ڪڏهن به نظرن کان اوجهل نه ٿي رهي سگهي.
دراصل ماڻڪ بند پنهنجي چوڌاري هڪ ئي وقت ڪيترن تهذيبن کي پاڻ ۾ جوڙي ٿو، اتر کان افغانستان ۽ ايران جا ڪنارا آهن ته اولهه ۾ سندس ئي ديس کوئٽا ۽ مستونگ جهڙا شاندار شهر آهن . ماڻڪ بند جي سرسبز زمين کي هتان جي پهاڙن پنهنجن ٻانهن ۾ ورتو آهي ۽ اهي ئي هن کي سرسبز ۽ خوشحال رکن ٿا. ڄام دُرڪ اڃان قدرت جي هن شاندار ڳوٺ جي پوشاڪ کي ڏسي رهيو ه پري پهاڙن کان توڪلي جو آواز آيو ، هو ڄام دُرڪ کي آواز ڏئي پاڻ ڏانهن سڏي ٿو .
ڪوه سر جي پهاڙن طرف ڌنار پنهنجي ننڍڙي ڌڻ سان وڃي رهيو آهي.هن جي رڍن ۽ اُٺن جي ڪڙڪن ۽ چڙن جو آواز موسيقي جي شاندار رڌم تخليق ڪري رهيو هو . هي انهن سمورن منظرن کي ڏسندو ڪجهه ئي گهڙين ۾ توڪلي وٺ پهچي ويو ، جيڪو ڪنهن ويڪري پٿر تي ويٺو ڪجهه ڳائي رهيو هو، ڄام دُرڪ هنجي ڀرسان ويهي رهي ٿو.
“تو ڪڏهن پهاڙن جي گفتگو ٻڌي آهي؟ جيڪا هر صبح هتي اچي مان ٻڌندو آهيان، مونکي ان سان راحت ملي ٿي ۽ جيئڻ جو حوصلو ملي ٿو، توڪلي ائين چئي خاموش ٿي ويو .
“مون شعور سنڀاليو ته پنهنجي زمين ۽ وادي چملانگ کان ڌار ڪيو ويس” ڄام دُرڪ وراڻيو، مون جلاوطني واري زندگي گذاري آهي، مون جلاوطني کي ڀوڳيو آهي، منهنجي ذهن جي وسعت ۾ آزادي ناهي رهي، مون محدود دنيا ۾ پنهنجو پاڻ کي تلاش ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي، مان هڪ پهاڙ کان ٻئي پهاڙ واري محدود زندگي گذاري آهي،
منهنجا دوست! توڪلي پهاڙن سان منهنجي گفتگو، ساغر جي لهرن وانگر رهي آهي، مُون کن پل جي هِن دنيا کي ڏٺو ئي ڪهڙو آهي جو ان متعلق سوالن تي غور فڪر ڪيان، منهنجا دوست انسان جي داخلي ۽ خارجي دنيا ۾ جيترو گهڻو فرق هوندو آهي اوترو انسان بيچين ٿئي ٿو، ۽ وڌيڪ سوالن تي غور فڪر ڪري ٿو، هڪ خيال جي تخليق اهو ئي انسان ڪري سگهي ٿو، جيڪو ڪيترن ئي خيالن جي درميان رهندو هجي ، مان ته هڪ محروم شخص آهيان، پنهنجي شناخت کان به محروم، منهنجا دوست تون مونکي پهاڙن جي گفتگو کان واقف ڪر مون اڄ تائين انهن سان ڳالهايو آهي پر ڪنهن مسافر جيان،
دنيا کي ڏسڻو آهي ته هميشه پهاڙن جيان پنهنجو سر کڻي ڏسجان، توڪلي، ڄام دُرڪ سان مخاطب ٿيندي چيو،
ڏاهپ ۽ ڏک مسافرن جي حصي ۾ اچن ٿا، پاڻ کي ڏک ۽ سک جي حصن ۾ ويرهائڻو پوندو، اسان ڪنهن به طرح قدرت کان فرار ٿي نه ٿا سگهون، قدرت آغوش به آهي ته تتل ريت به، ان کي هميشه جيان ڄاڻڻ جو جنون هڪ طرح سان اسانکي اڻ مڪمل ئي رکي ٿو، قدرت کي ڄاڻڻ کان وڌيڪ انجي احترام ۾ سر نوائڻ سان انسان پنهنجن ئي ڇرڪائيندڙ خوابن کان ٻاهر نڪري سگهي ٿو، اسان مان هر ماڻهو ظرافت واري زندگي گذارڻ چاهي ٿو، پر انسان قدرت کي پنهنجي طاقت ٺاهڻ بجاءِ پنهنجي سمجهه کي طاقت سمجهي ويٺو آهي، . وادي چملانگ کي پنهنجي طاقت ٺاهه. هي روشني آهي جيڪا تنهنجي بيقرار روح کي نئين سگهه ڏيندي”
پهرين ته تون وهنجي سهنجي پاڻ کي صاف سٿرو ڪر شام جو دوستن سان ملاقات آهي، تنهنجي موجودگي لازمي آهي منهنجا دوست. توڪلي، ڄام دُرڪ سان مخاطب ٿيندي اٿيو،