12
هي جيئن ڪلاسن ڏانهن وڃڻ لاءِ ڏاڪڻيون چڙهندو ڪاريڊور وٽ پهتو ته خديجه پنهنجي دوستن سان بيٺل نظر آئي.
خديجه جيئن باران کي ڏٺو، مسڪرائيندي هوا ۾هٿ لوڏيا.
“ ڀلي ڪري آئين ، پر ٻڌاءِ ته سهي ڪوئٽا ۾ اهڙو ڇا ٿيو جو وڃين ويهي رهئين.” خديجه، باران ڏانهن نهاريندي پڇيو،
“ها! هڪ واقعي جي ڪري دير ٿي وئي.” باران وراڻيو .
ڪهڙو واقعو؟
بلوچ نوجوان پنهون جي گم ٿيڻ جو. باران وراڻيو،
هو پنهنجن يونيورسٽي جي دوستن سان ماڻڪ بند ويو ته وري نه موٽيو، اسان کي واقعي جا تفصيل ٻڌاءِ، خديجه، باران ڏانهن نهاريندي چيو،
پنهون سڀني دوستن ۾ سڀ کان ننڍو ذهين ۽ سمجهدار آهي. انجي گفتگو ۾ ٻاراڻي معصوميت به آهي ته ڪنهن پختي ماڻهو واري ڏاهپ به، هو پنهنجي ۽ آزادي متعلق صاف صاف ڳالهيون ڪندو هو. پر پوءِ هڪ ڏينهن اوچتو جيئن هو گهر جي بيٺڪ کان ٻاهر ويو ته وري نه موٽيو. دوستن هن کي پورو ڏينهن ڳوليو ڪوه سليمان جي پرپيچ تراين ۽ گهيڙ گهٽن تائين به پر پنهون ڪٿي به نه مليو، هاڻ ته مان ان لاءِ ائين ئي چئي سگهان ٿو ته شل هو زنده هجي.
ايتري تلاش جي باوجود پنهون جي ڪا خبر نه پئجي سگهي، ته پوءِ آخر ڪاڏي ويو، باران تنهنجو ڪهڙو خيال آهي، خديجه باران ڏانهن نهاريندي پڇيو.
بلوچستان اندر جيڪا انسرجنسي آهي، هي واقعو به انجو تسلسل ٿي سگهي ٿو، باران پنهنجا خدشا دوستن آڏو رکيا، ان پر اسرار طاقت جو اهڙو مظاهرو هر روز ٿيندو رهي ٿو، اهو سڀ بلوچستان اندر ٿيندڙ انهن واقعن جو تسلسل ٿي سگهي ٿو، جيڪي ڪافي عرصي کان بلوچ نوجوانن کي گم ڪرڻ جي حوالي سان ٿيندا رهن ٿا، هڪ مهينو اڳ به سبي ريلوي اسٽيشن تي پنجگور جي هڪ سياسي ڪارڪن جو لاش مسخ شده حالت ۾ مليو ، ماڻڪ بند ۾ پنهون جي گم ٿيڻ جو هي ٻيو واقعو آهي.
”هي ته فاشزم آهي“ خديجه وراڻيو.
”اهڙا واقعه ته هاڻ روز جو معمول آهن“ باران فڪرمند ٿيندي چيو.
ڪلاس کانپوءِ ڪو به ڪاڏي نه وڃي، اسين پنهون واري واقعي تي گفتگو ڪنداسين، ۽ ڪنهن نتيجي تي پهچڻ جي ڪوشش ڪنداسين.