9
پر هي ڇا؟! هي ته ڄام دُرڪ جي خالي اکين ۾ ڄڻ خود به خود ايندا ٿي ويا ڪنهن بي قرار روح کي تسلي ڏيڻ لاءِ يا ڪنهن اڃايل اکين جي اُڃ اجهائڻ لاءِ، ڄام دُرڪ اهو سڀ پنهنجي اکين ۾ قابو ڪري وٺڻ کانپوءِ پنهنجن اکين کي خود به خود بند ڪري ڇڏي ٿو ته جيئن ان مان راحت حاصل ڪري سگهي پنهنجي زمين جي رنگ ۾ رنگجي وڃي، هي موٽي رهيو آهي پنهنجي اصل طرف، پنهنجي حصي طرف، هن پنهنجو سڀ ڪجهه وڃايو، قدرت هن کي هڪ ڀيرو ٻيهر وري موٽائي ڏئي رهي آهي، قدرت هر ماڻهو کي ڪجهه موقعا فراهم ڪري ٿي ۽ ڄام دُرڪ جهڙا انسان پنهنجو سڀ ڪجهه وڃائڻ جي باوجود نيٺ ٻيهر سڀ ڪجهه حاصل ڪرڻ جي لائق ٿي ويندا آهن، هي زندگي جي بقا لاءِ بيحد ضروري به آهي، زمين جي تهه تي ۽ انسان جي اندر ۾ زندگي جا تازا پن وري ڦٽن ٿا، بادلن جي تمنا ۾ وسڻ ٿئي ٿو، نيرو آسمان، پکين کي اڏام لاءِ سڏي ٿو ۽ جاڳائي ٿو انجي روح کي، ڪيئن چئجي ته اهو زور خود قدرت پاران نهايت قيمتي سفر ڏانهن نڪرڻ لاءِ تيار ڪرڻ ناهي ته ٻيو ڇا آهي.
ڄام دُرڪ جو روح ڪنهن اندروني احساس سبب خوش به هو ته ڏکارو به هو، هن اکيون بند ڪري وري کوليون، اکيون بند ڪرڻ سان هو پنهنجي ماضي ڏانهن هليو ٿي ويو، جيڪو بي حد دردناڪ آهي، هن ٽرين جي اندر جهاتي پاتي ڊٻو مسافرن سان ڀريل هو، سامهون واري سيٽ تي بلوچ فيملي جا ٻار پنهنجي ماءُ سان چنبڙيا ويٺا آهن، هي اڳتي وڃي رهيا آهن يا پوئتي، ٻار دري کان اندر اهو ڏسي حيران آهن، هنن جو معصوم روح بلوچستان جي ڏکن کان بي نياز پنهنجي امڙ جي اکين جي ڏکن کي به سمجهڻ کان قاصرآهي، جيڪا پنهنجي سيٽ تي خاموشي سان ويٺل آهي ۽ ڪنهن مهل عجيب نظرن سان مسافرن ڏانهن ٿي نهاريائين، ٻن ٻارن مان هڪ جي عمر 8 ۽ ٻئي جي 12 سالن جي لڳ ڀڳ آهي ۽ مسلسل ماءُ کان پڇي رهيا آهن ته گهر ڪيڏي مهل پهچنداسين، سندس ماءَ بار بار تسلي ڏئي چئي رهي آهي ته اجهو پهتاسين، هو ڀر ۾ پيل هڙ مان ٽُٽَل بسڪوٽ ڪڍي ٻارن کي کارائڻ جي ڪوشش ڪري ٿي، ريل گاڏي انهن سڀني ماڻهن، ٻارن کان بي پرواهه اڳيان لُوهه ڪندي وڌندي ٿي وئي، ڄام دُرڪ پوري سفر ۾ پنهنجي نئين زندگي تي سوچيندو رهيو، هي پنهنجي ماضي سميت نئين زندگي ۾ نئين مقام ڏانهن نڪري پيو هو. ائين کڻي چئجي ته زندگي هڪ ڀيرو ٻيهر هن جو آڌرڀاءُ ڪرڻ لاءِ تيار آهي.
توڪلي ۽ ڄام دُرڪ پنهنجا سفري بيگ سنڀالي ڪوئٽا جي اسٽيشن کان ٻاهر نڪري آيا.