32
ڄام دُرڪ جي آواز تي خديجه ۽ ٻيا دوست به اٿي آيا ۽ توڪلي جي سامهون ائين ٿي ويٺا ڄڻ مشاعري جي شروعات ٿيڻ واري هُجي.
“توڪلي کان ڪجهه ٻڌڻ لاءِ دل ٿي چوي” ڄام دُرڪ دوستن کي چيو،
توڪلي جيڪو ڪجهه دير اڳ ڪيترن حصن ۾ ورهايل هو، پنهنجو پاڻ کي سنڀاليو، پنهنجن ڇڙ وڇڙ خيالن کي جمع ڪيو، هُن ڪجهه ياد ڪندي دوستن سان مخاطب ٿيندي چيو، هي منهنجو تازو نظم آهي،
رات جا اوجاڳا ۽ رهجي ويل چميون
پنهنجن هٿن سان جُهڪي
تنهنجن قدمن هيٺ رکان ٿو
۽ حوالي ڪيان ٿو،
اُهي سڀ مکڙيون ۽ گل جيڪي ڪونڊين ۾ ٽڙيا ها.
جن جي جسم جي مهڪ سدائين لاءِ بيهي رهي ٿي فضا ۾ .
سُرمئي رنگ جا گهرا ڊگها پاڇا،
جيڪي هڪ هڪ ٿي الوپ ٿي ويا
روشني جا ڪرڻا به
جيڪي هڪ هڪ ٿي تنهنجي اونده ۾ ڪرندا گم ٿيندا ويا
جيتوڻيڪ وارن جي ڳنڍين مان معلوم پئي ٿيو ته،
ماءُ، هر ڳنڍ ۾ خواب جڳمڳايا ۽ محبت کي
مضبوطي سان ڳنڍيو هو!
سندس نڪ جي مٿان، جنهن ۾ تو، ڪي راز پوشيده رکيا هئا،
هزارين چُميون چَمڪيون ٿي.
جي ڪنهن شيطان جو شڪار ٿي ويون.
جڏهن اهي سڀ رات جي گهري اونداهي ۾ کنڀيا ويا
هو سڀ تنهنجي اشاري سان خاموش ٿي ويا
آسمان جا پکي ۽ زمين جا جيت جانور به،
ائين آهي !؟
ته تون موٽين ٿو انسان ڏانهن،
پنهنجن ڳالهين کي وري وري دهرائڻ لاءِ ،
۽ هر وفا جو حساب رکڻ لاءِ
تڏهن تون هن ڳالهه کي چڱي طرح ڄاڻين ٿو،
ته ڪير آهي،
جنهن کي تون ڳجهارتن ۾ رکين ٿو،
شيطاني عادتن سميت قبول ڪرين ٿو،
ان جي لامحدود آرزوئن کي،
پنهنجي معني خيز خاموشي ڏين ٿو،.
هاڻي وڌيڪ دير به ٿي وئي آهي ۽ اونده به .
لوهي سيخن مان ڪنهنجي سڏڪن جا آواز اچن ٿا،
ٻرندا رهن ٿا اکين جا ديپ
بيداري جي هر شمع
سڏڪي ٿي ،
کولي ٿي روشني جا سمورا در.
هو ڪير آهي؟
ڪهڙي خبر ، ڪنهن مهل، جهٽڪي جو آواز اچي ٿو،
هر دل جي گوشهءِ آرزو جو خون ٿئي ٿو،
هر ڀيري ان خيال سان جلي ٿو ڪنهن جو جسم ۽ روح
پراڻي شيشم ۽ چندن جي ڪاٺي جيان
حسن جون حدون ۽ پيار جون منزلون پار ڪرڻ لاءِ
ڪنهن جي انتطار ۾ ٿڪل ۽ ننڍاکڙيون اکيون
بند ٿي وڃن ٿيون.
تون سمجهين ٿو ته !
تنهنجي دماغ جا خالي رستا،
اطالوي ، فرينچ ۽ امريڪن بندوڪون
تنهنجي وجود کي
بچائي سگهنديون
ياد رک
درياءِ جون طوفاني لهرون، آزادي لاءِ ڪيل پنڌ ۽ مانجهي
جن جي رڳن ۾ اڃان خون ڊوڙي ٿو
هڪ ٻيو درياءِ وهائي ايندا.
اوهين ڪيترا ڏينهن رهندا؟
غلامي جي، تشريح ڪندو رهه
بند ڪري ڇڏ سمورا قول قرار
حق ۽ عرفان
ڳوٺ جا سمورا رستا ۽ ڳليون
جتان هميشه کنڀ کولي نچن ٿيون
اميد ڀريل نگاهون
جي تون خاموشي ڪرڻ چاهيندين
ته مان ڪنهن خنجر جيان
تنهنجي دل ۾ پيوست ٿي ويندس .
توڪلي نهايت هوريان ۽ ڏکارو ٿيندي پنهنجو نظم پورو ڪيو،
مان يقين سان چوان ٿو ته تو شاندار لکيو آهي.ڄام دُرڪ، توڪلي ڏانهن نهاريندي چيو
“اڳتي وڌ ۽ وڌيڪ لک” خديجه ائين چئي اٿي بيٺي ۽ ٻاهر هلي وئي . در کان ٻاهر هنجي سڏڪن جا آواز اچڻ لڳا. باران اٿي خديجه ڏانهن وڃڻ ٿي چاهيو پر هن ائين نه ڪيو ، هن خديجه کي سڏڪڻ ڏنو ، سڏڪڻ سان انسان جي اندر جي ڪمزوري ڌوپجي صاف ٿي وڃي ٿي.