20
“آءِ جي سان توهانجي ڪهڙي ڳالهه ٻولهه ٿي؟” خديجه، ميران بخش کان معلوم ڪيو .
“ٻه ٽي ڪلاڪ جي جانچ پڙتال ۽ شناختي ڪارڊ جمع ڪرائڻ کانپوءِ آءِ جي جي آفيس جي سامهون وڃي بيٺاسين ۽ خاموشي سان انهن ماڻهن جي ڀر ۾ ويهي رهياسين جيڪي هن صاحب سان ملڻ لاءِ اڳ ئي اتي ويٺل هئا. ڪجهه ئي دير ۾ سيٽيون وڄڻ شروع ٿي ويون جيڪو اشارو هو ته آءِ جي اچي رهيو آهي،. آءِ جي، جي گاڏي دروازي تي پهچي وئي. سندس شخصيت ڏسڻ جهڙي هئي، گهريون وڏيون مڇون جيڪي وات مٿان ائين وريل هيون جو وات ڄڻ نظر ئي نه ٿي آيو. کاڏي وڌيل . ڏاڙهي شيو ٿيل. قد جو پورو پنو، جسم هيٺ ڦهليل جاڙا ۽ اڀا ڀرون، پنهنجي شان ڏيکارڻ لاءِ ٻانهون هڻندو اتان گذريو، جتي صبح کان وٺي ماڻهن جو ميڙ هو ڪن جا ته ميرا ڪپڙا ٻڌائي رهيا هئا ته هنن پنهنجو پاڻ ڏانهن شايد ڏسڻ ئي ڇڏي ڏنو آهي. هڪ وڏي عمر جو ماڻهو کيس ملڻ لاءِ هڪدم ڊوڙيو ، پر پوءِ گارڊکيس جهلي ورتو ته هر ڪو واري واري سان ملندو .گارڊ ائين چئي سڀني کي ويهڻ جو چيو. اسين ته پنهنجي جڳهه تي ويٺا رهياسين پر ڪيترا نوجوان ۽ پوڙها بيچيني سبب اٿيا ٿي وري ويٺا ٿي، هنن جو اکيون آءِ جي جي آفيس کان پري هٽيون ئي نه ٿي.
آخرڪار اهو وقت به آيو جو اسان کي سڏ ٿيو، اسان ٽئي ڄڻا آفيس ۾ گهڙي وياسين ۽ هنجي سامهون وڃي بيٺاسين، پهرين ته هن اسانجو جائزو ورتو، هن اسان کي ويهڻ جو چيو، مون ويهڻ سان پنهون جو ذڪر ڪيو . مون کيس ٻڌايو ته اسين سندس يونيورسٽي جا دوست آهيون، اسين کيس واقعي جو تفصيل ٻڌائڻ شروع ڪيو .
“واقعو پوليس کي رپورٽ ٿيل آهي؟”هن اسان کان پڇيو.
“ها رپورٽ ٿيل آهي.” اسين وراڻيو
هن چيو ته مان پرسنلي دلچسپي وٺي معلوم ڪرڻ جي ڪوشش ڪيان ٿو . توهان پوليس سان ڪانٽيڪٽ ۾ رهو.
“پوليس ان معاملي ۾ اسانجي ڪابه مدد نه ٿي ڪري” مون کيس صورتحال ٻڌائڻ چاهي مون کيس چيو “منهنجو خيال آهي ته پنهون کي اغوا ڪيو ويو آهي. ڪهڙي مقصد لاءِ؟ انجي اسان کي ڪا خبر ناهي . پر هڪ اندازو آهي ته جي پئسي ڏوڪڙ جي لاءِ اغوا ڪيو ويو آهي ته هن وقت تائين ته انهن جو رابطو ٿي وڃڻ گهرجي ها”
“توهانجو شڪ ڪنهن تي آهي.” آءِ جي مون کان پڇيو.
“اسين يقين سان ڪجهه به نه ٿا چئي سگهون، مون کيس ورندي ڏني پر ڪافي عرصي کان بلوچستان ۾ نوجوانن ۽ سياسي ورڪرن جو اوچتو گم ٿي وڃڻ ۽ پوءِ انهن جا لاش ملڻ مان بلوچن ۾ اهو تاثر عام آهي ته اهو ڪم ايجنسين جو آهي.”
“تون ڪهڙي خيال کان ائين چوين ٿو” آءِ جي، جي چهري جو رنگ تبديل ٿي ويو.
“تون ٻين جي خيالن کي منهنجي اڳيان پيش ڪرڻ آيو آهين” آءِ جي، منهن گنجهائيندي چيو،
“ڪهڙن بيوقوفن سان تنهنجي دوستي آهي، توکي هي سبق ڪنهن ڏنو، تو ائين ڪيئن سوچيو ته اهو ڪم ايجنسين جو آهي” آءِ جي غصي وچان ڳاڙهو ٿيندو ويو، هنجي مڇن ۾ لِڪل وات مان لفظ تيزي سان نڪرندا ٿي ويا
“هي ڳالهه سمجهي ڇڏ، ته مان اڪثر بلوچ نوجوانن تي افسوس ڪندو آهيان ته هو اسڪول ۽ ڪاليجن ۾ پنهنجي پڙهائي تي توجهه ڏيڻ بجاءِ انقلاب ۽ آزادي جا طرفدار ٿي رهيا آهن، جنهن سان انهن جي حالت هر ڏينهن خراب ٿي رهي آهي. اجائي خودداري ۽ اجايو فخر انهن جي اندر ڪيترن ئي خامين ۽ ڏوهن کي جنم ڏئي رهيو آهي، ان سان ته هي ڪڏهن به آزاد ٿي نه سگهندا، پوءِ ان لاءِ ڇو نه سموري حياتي جدوجهد ڪندا رهن. ماڻهو ته ڪجهه به چوندا رهندا آهن.پر ڇا اهڙا ماڻهو رحم جي لائق آهن جيڪي ملڪ دشمن ڪارواين ۾ ملوث آهن. اسان کي سڀ کان وڌيڪ پاڪستان جو مفاد عزيز هئڻ گهرجي ۽ توهان به جذباتي ڇوڪرن جيان پنهنجو وقت اجاين ڳالهين ۾ وڃائڻ جي بدران پڙهائي ڏانهن توجهه ڏيو” آءِ جي نهايت تڪڙ مان اٿندي چيو،
“مان ڏسان ٿو ته توهانجي ڪهڙي مدد ڪري سگهان ٿو” هي ائين چوندو ٻاهر نڪري ويو.
آءِ جي، جي رويي ڪري اسان سڀني کي ان قدر مايوسي ٿي جو سمورا دوست پنهون کي ياد ڪري پنهنجون ٻانهون هڪ ٻئي جي ڳلن ۾ وجهي ڪيتري دير تائين هڪٻئي کي آٿتون ڏيندا رهيا.
ميران بخش هڪ ٻيو ذڪر به ڪيو هن چيو ته هڪ هفتو اڳ اسين پنهون جي گهر آيا هئاسين ته گهر ۾ مون ڪجهه عجيب چهرن وارا ماڻهو ڏٺا، جن جي چهرن جون وصفون بلوچن مان نه ٿي لڳيون، مون جڏهن چاچا کان معلوم ڪيو ته هي ڪير آهن؟ ته چاچا چيو ڪنهن سرڪاري اداري جا ڪارندا آهن، ڪجهه ڏينهن اڳ به آيا هئا پنهون جي گمشدگي متعلق رپورٽ وٺڻ، مون ان دوران گهر جي اندران پنهون جي امڙ جي سڏڪن ۽ پوءِ روئڻ ۽ رڙين ڪرڻ جا آواز به ٻُڌا هو چئي رهي هئي. پنهون اڃان ڇو ناهي موٽيو، هو هڪ هفتي جي موڪل وٺي ويو هو، هو ڪٿي آهي، مان سڄو ڏينهن انجو انتظار ڪندي رهان ٿي. هو ڪٿي آهي؟ مونکي ڪجهه ٻڌايو ڇو نه ٿا؟
ميران بخش جو آواز ڏک مان ڳرو ٿي ويو، هو وڌيڪ نه ڳالهائي سگهيو، ماحول مٿان عجيب ڏک واري ڪيفيت ڇائنجي وئي،
پنهون جي والد پنهنجي روئڻ کي روڪي ورتو هو. فرزانه جون اکيون لڙڪن ۾ ٻُڏي ويون هيون،
سڀني جي دل ميران بخش جي ڳالهين تي بيقرار ٿي وئي.