10
نيشنل ڪاليج آف آرٽس پوري پاڪستان ۾ آرٽس ۽ ڊزائن جو واحد ڪاليج آهي، جنهن ۾ پوري ملڪ جا نوجوان آرٽس جو هنر سکڻ اچن ٿا ۽ پنهنجي آواره روح کي تسلي ڏيڻ جي ڪوشش ڪن ٿا ته دنيا انهن جي آرٽ ۽ ڊزائن جي شاهپارن کي ڏسي حيرت ۾ پئجي ويندي، حيرت ۾ پوڻ بجاءِ هن ڪاليج جي نوجوانن مٿان ته بلاسمي جو ڪيس ٿي ويو، هنن مان ٻن نوجوانن پائلو ڪولو جي ناول تي پينٽنگ ڊزائن ڪئي ۽ ڪاٺ جو اسٽيچو ٺاهي ڪاليج جي آڳند تي آويزان ڪيو، جنهن ۾ ٻه جُهلندڙ جسم، پنهنجون ٻانهون هڪٻئي جي چيلهه ۾ وجهي چمي رهيا آهن، جنهن کي ماڻهو بيهي ائين ڏسندا آهن جيئن انهن ٻنهي مان ڪو هڪ هي پاڻ آهن، هر ڳالهه کان بي نياز هو هڪٻئي کي چمي رهيا آهن ۽ حيران ڪرڻ جي حد تائين هڪٻئي ۾ سمائجي ويا آهن، بي آواز ۽ بي حرڪت جهومندي هنن پنهنجا صبح شام جهولندي ۽ هڪٻئي جي چپن جو رس وٺندي گذاريو ۽ ڪيستائين نه ڄاڻ ائين جهولندا رهندا.
هي ته اسلامي تعليمات جي خلاف آهي، هي ته کلئي عام فحاشي جو اظهار آهي، هي ته سماج جو بگاڙ آهي، هي ته سزا جا مرتڪب آهن، هي بلاسمي جو ڪيس آهي، ۽ پوءِ بلاسمي جو ڪيس داخل ٿي ويو، هن ڪاليج جا ريسرچ جنرل بند ڪيا ويا، پينٽنگ ليف ليٽ بڪ اسٽورن تان گم ڪيا ويا، جماعت الدعوه جي مفتي هنن مٿان بيحوده الزام هنيا، ۽ ڪورٽ ۾ به هنن خلاف ڌُر ٿي بيٺا،
سليمه هاشمي کي ڪجهه ان طرح جا ميسج ايندا رهيا، جيڪا ان وقت ڪاليج جي پرنسپال هئي، ته “تون مارجي ويندين ، توکي ڪير به بچائڻ نه ايندو، توکي پنهنجي زندگي پياري ناهي”
تڏهن به هن ڪاليج جا استاد ۽ شاگرد بهادري سان اظهار آزادي ۽ تخليقي عمل لاءِ هر قسم جو جوکو کڻڻ لاءِ تيار ٿي بيٺا،آرٽس لاءِ ڪهڙا نه تڪليف ڏيندڙ ڏينهن هئا،هن ئي ڪاليج جي آڳند تي دنيا جا اعلي پائي جا آرٽسٽ گل جي، صادقين ۽ فتاح هاليپوٽو رنگن ۽ خيالن جي تلاش ۾ آيا ۽ پنهنجون شامون هن جي پلئو ۾ ٽوپي ويا.
خديجه ۽ ساٿي ان پوري تڪليفده دور ۾ ڪاليج جي زندگي بچائڻ واسطي بيٺا رهيا، هي ٻن سوچن ۽ خيالن جي ويڙه آهي جيڪا پنجاب جي اندر سدائين وڙهي وئي آهي، پنجاب جو تصوف ۽ اسلام ڪيترو نه هڪٻئي کان پري ٿيندو پيو وڃي، جيڪر ائين چئجي ته اسلام گهڻو پوءِ هن زمين تي ڦهليو، ان کان به اڳ تصوف هن سرزمين کي پنهنجي سحر ۾ وٺي رکيو هو،جنهن جي نتيجي ۾ هن سرزمين بابا فريد، باهو ، بُلي شاه ۽ دُلا ڀٽي جهڙن ڪردارن کي جنم ڏنو، پنجاب جي اهڙي روح کي پاڙان اکيڙن لاءِ اسلام کي سختگير ۽ بي رحم ٿيڻو پيو، بلڪه ان کي ائين پيش ڪيو ويو، پنجاب جو ايليٽ ڪلاس ۽ فوجي حڪمت عملي ان طرح جي اسلام کي ڦهلائڻ ۾ مددگار ٿي،
خديجه ان جدوجهد ۾ سڀ کان نمايان هئي، سڀ کان الڳ، هن پنجاب جي ماڻهن کي جاڳايو ۽ تصوف جي روح کي مسخ ٿيڻ کان بچائڻ جي ڪوشش ڪئي، چولستان جي هن مٽي جي خوشبو هر طرف ڦهلجي وئي، هن جي ڳالهين ۾ سرائڪي ٻولي واري مٺاس ۽ هنجي خيالن ڪاليج جي شاگردن ۾ هلچل پيدا ڪري ڇڏي ۽ ڏسندي ڏسندي خديجه جي اردگرد شاگردن جو هڪ وڏو حلقو پيدا ٿي ويو.
خديجه جي زندگي ۾ رواني آهي، پر هڪ انسان ڪڏهن ڪڏهن اداس به ٿئي ٿو، هي ڪنهن پڇتاءُ ڪري اداس نه پر پنهنجي ديس جي ماڻهن جي ڏکن کي ڏسي ڪري اداس ٿي وڃي ٿي، روح جي جاوداني هي ڄڻ پنهنجي جنم کان کڻي آئي آهي. هو پنهنجي ڪم کي خود مشڪل ڪري ڇڏي ٿي، ته جيئن ان جي گهرائي تائين لهي سگهي .
خديجه جو تعلق روهي چولستان سان آهي، چولستان کي قدرت لڙڪن جي پاڻي سان ٺاهيو آهي ۽ روهي جا شاعر بهشت جي دروازن کان وڌيڪ محبوب جي دروازن تي وڃڻ چاهيندا آهن. خديجه جيتري ٻڌڻ ۾ تيز آهي، ڳالهائڻ ۾ اوتري سُست . پر جي هن جي دل وٽان موضوع آهي ته شاندار دليلن سان آغاز ڪندي، هن ڪنهن هم گيرماڻهو جيان پنهنجو پاڻ کي ڏک سک لاءِ تيار ڪري ورتو آهي لاهور شهر ۾ رهندي هو پوري ريت ڪميونسٽ رنگ ۾ رنڱجي وئي آهي. هي پنهنجي دل کان ڪنهن چولستاني ڳوٺاڻي عورت جيان نرم ۽ انتهائي شفيق آهي ، ويزنري آرٽ ۾هن جا موضوع سادا پر دل کي ڇُهندڙ آهن. خديجه پنهنجن دوستن ۾ فقط ان ڪري نه سڃاتي ويندي آهي ته هو هڪ سٺي آرٽسٽ آهي، پر ان ڪري به ته هو هميشه جيان سڀ جو خيال رکندڙ ڪامريڊ آهي. ، طلعت ، تصور، رتنا ۽ ٻيون ڪيتريون هن جو ن آرٽسٽ دوست آهن. جيڪي هر وقت هن سان چنبڙيل رهن ٿيون.