[ آ ]
هڪڙو ڍڳو، جهنگ ۾ پئي چنو. اوچتو سندس کُر، هڪڙي ننڍڙي ڏيڏر مٿان اچي ويو، جنهن تي ڏيڏر مري پيو. نتيجي طور، ننڍڙن ڏيڏرن کي اچي ڊپ ورايو ۽ ڊوڙندا ماءُ وٽ پھتا ۽ سندس ڪڇ ۾ وڃي لِڪيا.
”اما!“ منجهانئن هڪڙي، ماءُ کي دانهن ڏيندي چيو؛ ”هڪڙي وڏي آفت هئي، تنهن اسان جي هڪ ڀاءُ کي لت ڏيئي، چٿي وڌو.“
”اھا آفت ڪيڏي وڏي ھئي.“ سندن ماءُ ان آفت سان مقابلو ڪرڻ کان اڳ، اندازو ھڻڻ پئي گھريو ته آفت ڪيڏي ھئي.
”اما! اها آفت تمام ڏاڍي وڏي آهي“. ھڪڙي ڏيڏر، ماءُ کي آپي اندر رھڻ لاءِ ڀؤ ڏيندي چيو.
”ڪيڏي وڏي هئي؟“ سندن ماءُ، وڏو ساھ اندر کڻڻ سان پاڻ ڦوڪيو ۽ کانئن پڇيائين؛ ”هيڏي وڏي هئي؟“
”نه!“ کيس ٻڌايائون؛ ”ان کان ته الائي ڪيتري وڏي هئي!“
سندن ماءُ پنهنجي وت کان وڌيڪ پاڻ کي ڦوڪيندي پڇيو؛ ”ايڏي وڏي هئي؟“
”نه!“ کيس چوڻ لڳا؛ ”امڙ! انهيءَ کان به گهڻو وڏي. تون ڪيترو به پاڻ ڦوڪين، ان جي ذري جيتري به نه ٿي ٿي سگهين“.
ڏيڏريءَ کي انهيءَ تي ڏاڍي مُٺيان لڳي ۽ پاڻ کي وٺي ويتر ڦوڪڻ لڳي، جنهن تي امالڪ پيٽ ڦاٽي پيس ۽ ساھ ئي هليو ويس.
مطلب: ۱. آپي کان ٻاھر نڪرڻ وارو، نيٺ جان به وڃائي ٿو.
۲. پنهنجي وت کان وڌيڪ هلڻ وارو، ساھ به وڃائي ويهي ٿو.