[ غ ]
هڪ پوليس عملدار سان، سندس آفيسر ناراض هئو. کيس آرام سان ويهڻ ئي نه ڏيندو هئو. هڪڙي جاچ پوري ئي نه ٿيندي ھئي جو ٻيءَ لاءِ موڪليندو هئس.
هڪ ڏينهن ھڪڙي ھنڌان جاچ تان شام ڌاري موٽيو. ٿڪ ئي نه لٿس جو حڪم ٿيس؛ ”فلاڻي ماڻهوءَ کي هينئر جو هينئر پيش ڪر.“
بيگاه وقت نڪري پيو. پڪي راھ ڪا نه ھئي، ڪچي سڙڪ تان گھوڙي تي پئي ويو. ھلندي،گهوڙي جا سنب ڪنهن ڌاتوءَ واري شيءِ سان لڳا. گهوڙو روڪي، زمين کوٽيائين ته سونين مهرن جي ڀريل ديڳ هٿ آيس. لڌل خزانو، خرزين ۽ توبري ۾ ڀري، راتو واھ گهر ۾ اچي ڇٻٽ ڪيائين. پوئين پير موٽي، گهربل جوابدار هٿ ڪري، ٿاڻي تي پيش ڪيائين ۽ نوڪريءَ تان ئي استعفيٰ ڏئي گھر هليو آيو.
لڌل ملڪيت مان، جايون جڳهيون جوڙائي، آرام سان رهڻ لڳو.
هر ڪنهن ائين پئي چيو؛ ”غريب کي آسودو، خدا ٿو ڪري“.
مطلب: ۱. امير مان فقير، فقير مان امير خدا ڪري ٿو.
۲. ڀيٽيو؛ پيادي مان ھسوار، ھسوار مان پيادو، خدا ٿو ڪري. (۵) ص ۲۰۰