[ ع ]
هڪڙي مصور هڪڙي تصوير ٺاهي پنهنجي استاد آڏو رکي، اھڙي تعريف ڪئي جو منجھانئس ڍاپيو ئي نه پئي.
”اها تصوير، هڪڙي چونڪ تي لڳائي ڇڏ. هيٺان وري لکينس ته؛“ استاد صلاح ڏيندي چيس؛ ”جنهن به آئي وئي کي، هن تصوير ۾ جيڪو عيب نظر اچي، سو مٿس لکي“.
سيکڙاٽ مصور، استاد جي صلاح تي عمل ڪندي، هڪڙي چونڪ تي اها تصوير، ساڳئي ٻڌايل عبارت سان ٽنگي ڇڏي. ٻئي ڏينهن اچي ڏٺائين ته سڄي تصوير عيبن وارن اشارن سان ٿڦي پئي آهي. ڏاڍو ڏکارو ٿيو ۽ استاد سان وڃي ڏک سور ونڊيائين.
”تصوير ٻيهر چونڪ تي لڳاءِ! پر هيٺان عبارت ۾ لکينس؛“ استاد ٻيھر صلاح ڏيندي چيس؛ ”جنهن به آئي وئي کي، هن تصوير ۾ جيڪو عيب نظر اچي، سو سڌاري ڇڏي“.
استاد جي ٻيءَ صلاح تي به عمل ڪيائين. ٻئي ڏينهن وڃي ڏسي ته تصوير اهڙي جي اهڙي ٽنگي پئي آهي. ڪنهن به عيب ڪڍي، منجھس سڌارو نه آندو آهي. مصور کي عجيب لڳو ۽ اھا ڳالھ استاد کي ٻڌائي، عيب نه سڌارڻ جو سبب پڇيائين.
”جيڪو به ڪم ڪجي، ان جي عيب کان به ڊڄجي. دنيا ۾ عيب ڪڍڻ وارا گهڻا آهن، سُڌراڻ وارو ڪير به نه آهي. ھونئن به وڏڙا چئي ويا آھن؛“ استاد سمجهائيندي چيس؛ ”عيب ڪڍڻ سولو، سڌارڻ اولو.“
مطلب: ۱. ٻئي جي گلا ڪرڻ سولي، ٻئي جو عيب ڍڪڻ/ سڌارڻ ڏکيو.