[ ق ]
هڪڙي ماريءَ هڪ ڏينهن، پنهنجي ڄار ۾ هڪڙو پکي ڦاسايو. پکيءَ ماريءَ کي ليلائي چيو؛ ”مون هڪڙي کي مارڻ مان، تو کي ڇا هٿ ايندو؟ جيڪڏهن تون مون کي ڇڏي ڏيندين ته مان تو سان انجام ٿو ڪريان ته سڀاڻي گهڻا پکي وٺي، اچي تنهنجي ڄار ۾ ڦاسائيندس.“
ماريءَ کي اها ڳالھ ٻڌي ڏاڍي بڇان لڳي. پکيءَ کي ڪاوڙ مان جواب ڏنائين؛ ”اي پنهنجي ذات جا دشمن! اصل ۾ تنهنجي مارڻ جو مون کي خيال ئي ڪو نه هو. پر، تون پنهنجي سر بچائڻ لاءِ، پنهنجي ٻين قوم وارن کي ٿو ڦاسائين، تنهنڪري تو کي ڪڏهن به نه ڇڏينديس. تون پنهنجيءَ قوم جو مَٺَ-گُهرو آهين ۽ قوم جي دشمن جي سزا موت آهي.“
ائين چئي، ماريءَ پنهنجو چاقو ڪڍيو ۽ کيس ڪهي، ڳترا ڳترا ڪري ڇڏيائين.
مطلب: ١. پنهنجي ٿوري نفعي لاءِ، گهڻن جو نقصان نه ڪجي.
٢. جيري لاءِ ٻڪري نه ڪهجي.
۳. قوم جي دشمن مان، چڱائي ڪين ٿيندي.
۴. جنهن کي، پنهنجي ڪڙم قبيلي جي عزت، جان ۽ مال کان پنهنجي جان پياري آهي، تنهن مان ڪنهن به چڱائيءَ جي اميد رکڻ اجائي آهي.