[ ڳ ]
هڪ دفعي هڪ هندو، هڪ مسلمان وٽان ڳڙ وٺڻ آيو. کيس چيائين؛ ”ادا! ڳڙ کپيم.“
”اڙي هل واڻيا. ڪونهي ڳڙ! روز ٺِڳيو بيٺو آهين.“ مسلمان خار مان کيس چيو؛ ”ڪڏهن پاڻ به اسان جو ڪم ڪيو اٿئي!“
”ڌڻي! ناراض ڇو ٿو ٿين!“ هندوءَ هٿ ٻڌندي عرض ڪيس؛ ”پر هڪڙي ڳالھ ٻڌ!“
”وري ڪهڙي ڳالھ ٻڌان؟“ مسلمان چهڙ ڏيندي چيس؛ ”ڪر ڳالھ!“
”ڌڻي! ايڏو تيش ۾ ڇو ٿو اچين. مان کڻي ته ڪو نه ويومانءِ!“ هندوءَ مسلسل هٿ ٻڌندي چيس؛ ”ڳڙ نه ڏجي ته ڳڙ جهڙي ڳالھ ته ڪجي.“
مطلب: ۱. پنھنجو رويو، ڳالھائڻ وقت چڱو رکجي. (۴۶)