[ ي ]
اڳي پاڻي وغيرھ ڪڍڻ يا ڌَنئڻ لاءِ پمپ نه ھيا بلڪ هُرلا (اُرلا) اَيٽ ۽ نار ھوندا هئا، جن ۾ ڏاند وهندا هئا. مقرر وقت تي هرلي/نار ۾ وهندڙ ڏاندن جي جوڙي کي جوڳ سڏبو هيو. جوڳ کي وهائڻ واري لحاظ کان، کڙ ۽ ڪتر ڏيندا هيا ته جيئن چڱيءَ طرح وَھن. کڙ، گهاڻي مان تيل جي پيڙجڻ بعد نڪرندي هئي. گهاڻي وهائيندڙ کي چاڪي سڏبو هيو.
ڪنهن هاريءَ جو يار چاڪي هيو. تنهن هوندي به سندس ڏاندن کڙ کان سواءِ، رُکي/اڻڀي ڪتر پئي کاڌي. اھو لقاءُ ڏسي، ڪنھن دوست طعني طور چيس؛ ”يار چاڪي، جوڳ رکي.“
مطلب: ۱. يار به تيلي، سينڌ به ميلي.
۲. يار به چاڪي، سينڌ به اڻڀي/ رُکي. (۲۳) ص ۱۲۴
***