ڳوٺ جون ڳليون
سونهن تي هرکجي،
ڳوٺ سان پنهنجا سڀيئي سڱ ڇني،
گهر، گهٽيون ۽ ڪچهريون،
ڀاڪرن واريون چميون،
اُٻهرائي مان ڇڏي آيو هئو،
شهر جي ڏيکاءَ ڏيندڙ روشنين تي موهجي،
کوڙ سارا سال گهاري،
ڳوٺ جا رستا وساري،
هو جڏهن ٿڪجي پيو،
شهر جي ڏيکاءَ ڏيندڙ،
سونهن واريءَ مند مٽجڻ جا ڪيا سانڀاها جڏهن،
لوهه، سيمينٽ مان جڙيل،
شهر جون جايون تتيون،
روڊ ڏامر جا مٿس پيا ڏمرجي،
گهر مٿان جڏهن ٿيس گولين گذر،
۽ گهٽين مان اوپرائپ جا مٿس شڪ ٿي پيا،
ياد آيس!
چنڊ جي چانڊاڻ چوڏس،
کيت ساوا،
ماڪ وهنتل رات جا پل،
۽ ڏکڻ جي هير، ٿڌڙي، ڏينهن جي،
ها- وساريل،
ڪنهن پراڻي نينهن جي،
ڪنهن جي ڀاڪر،
۽ چمين، مرڪن کي ساري،
ماءُ پوڙهي ڏي ورڻ ڪان،
ڪنڌ پنهنجي کي نوائي،
شهر جي ڏيکاءَ ڏيندڙ سونهن کي ڏيئي پُٺي،
ڳوٺ جي ڳلين کي پوندي ڀاڪرين،
نٽهڻن جي نگر ڏي ڪاهي پيو،
ڪالهه جيڪو نينگرو،
شهر جي ڏيکاءَ ڏيندڙ،
سونهن تي هرکجي،
ڳوٺ جون ڳليون ڇڏي آيو هئو!