شاعري

خانه بدوش لفظن جا قافلا

”خانه بدوش لفظن جا قافلا“ خوبصورت شاعر ۽ صحافي ادل سولنگي جي تخليقن جو مجموعو آهي. عبد الغفار تبسم لکي ٿو:
”شاعريءَ ۽ ٻوليءَ جي سواد سان گڏ ادل جي شاعراڻي اسلوب سان سنڌ جي ماڳن، مڪانن اُڌمن، اُمنگن، ڪمند جي واڍين کان وٺي تماشامن ۽ روپلن، سيارن سانوڻن، وارن جي چڳن کان وٺي جي هوائن جا حسين احساس ۽ زندگيءَ جون بي پناهه تنوارون ڄڻ لونءَ لونءَ مان تنوارينديون هجن، سندس هائيڪن ۽ بيتن ۾ سنڌ جي سونهن جو ڀرپور منظرنامو موجود آهي.“
  • 4.5/5.0
  • 6069
  • 817
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سولنگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book خانه بدوش لفظن جا قافلا

سنڌ ساڳي آهي؟

سنڌ ساڳي آهي،
سنڌ جو سنڌو درياهه،
ساڳيو نه آهي.
ڪو سهاسي راءِ،
راجا چچ - مها راجا ڏاهر،
ڪو به ڏاهر سين ڄائو ڪونه آهي.
چئو ڏسائون ڄڻ چنيسر،
اجڙيل روپاهه ماڙي،
ڪوبه دودو ڪونه آهي.
ڪو به درياهه خان ڪوئي ڄام نندو ڪونه آهي.
ڪو عنايت، شاهه لطيف،
ڪوئي سچل يا بلاول ڪونه آهي.
ڪنهن ڀڳي ٽوڙي،
موهن جي دڙي،
کيرٿر،
ڪنهن ڪارونجهر جي ڪُک ۾،
ڪو روپلو ڪولهي نه آهي.
ڪوبه جهونا ڳڙهه ۾،
ٻيجل ڪونه آهي،
۽ نه آهي ڪو وري راءِ ڏياچ،
۽ نه ڪا سورٺ رهي آ.
ڪوئي عمر ڄائو نه آ،
ٿرديس ۾،
ڪابه مارئي،
ڀالوا ۾ ڪونه آهي.
هوش محمد جي مياڻي،
هيمون ڪالاڻيءَ جي سکر،
لاڙڪاڻو- ساهه سيباڻو نه آهي،
مورو ٿورو ٿي ويو آ،
هاڻ دادو ۾ رهيو جادو نه آهي.
هاڻي سنڌ ۾،
ڪونه رهيو آهي ڪو بشير خان.
شاهه سائين وارو جکرو،
ڪو بڊاماڻي نه پنرو،
لکن جهڙي لوڏ وارو،
لاکو ڦلاڻي ڪونه آهي.
رات ڪاري ٻاٽ آهي،
ڪا اُماڙي ڪانه آهي،
ڪو اُڀو ڏاٽو نه آهي،
انڌ ۽ انياءَ سامهون،
ها- اُلاريل ڪا ڪهاڙي ڪانه آهي.
هاڻ ساڳيو سج ڪونهي،
۽ نه ساڳيو چنڊ آهي،
موهه ناهي، منڊ ناهي.
لوڪ سارو لوڻ ورنو
ڪو کير ناهي، کنڊ ناهي.
ڏکڻ واري هير ڪانهي،
اُتر واري سير ڪانهي،
دوستيون سڀ اوپريون،
دشمنيون ساڳيون نه آهن،
ڪڻڪ ناڙيون ڪونه آهن،
نيرڳيون- آڙيون نه آهن،
منگهه ماڙيون ڪونه آهن،
ساڳي ڪينجهر جي ڪنڌي،
هاڻ ڪا نوري نماڻي ڪانه آهي.
پيار جي پالوٽ وارو،
ڪو تماچي ڄام ناهي.
ڪا سونيتي ڪانه آهي،
مير باگو ڪونه آهي.
هاڻ سهڻي ڪيئن گهڙي درياهه ۾،
جنهن ڪنڌيءَ ڪي ڪانهن ناهن،
۽ نه ڪو هُن پار ڪو ميهار آهي.
ڪابه موکي ڪانهي ڪوهستان ۾،
مڌ متوالا متارا ڪونه آهن،
ڪابه هاڻي ڪاڪ ڪانهي،
ڪا به مومل،
ڪوبه راڻو ڪونه آهي.
ڪوبه رني ڪوٽ جو رکوال ڪونهي،
۽ نه نيرون ڪوٽ جو واهي ڪو آهي.
نيڻ آلا، جهول خالي،
هٿن ۾ ڪشڪول خالي،
ڪونه رهيو ڪو هتي ڏاتار آهي.
ڄام ڪانڀو خان جهڙو،
ڪو هتي ڀوتار نه آهي،
درد جو درياهه سارو ديس آهي.
خواب نيڻن ۾ نٿا نپجن نوان
۽ نوان سرجن نٿا ڪي لوڪ گيت،
ڪي به جهمريون ۽ جمالا ڪونه آهن،
ڪي به ميلا ۽ ملهلا ڪونه آهن.
اُڃ آهي رُڃ آهي،
سَوَ ڪوهي سڃ آهي.
ماڻهو ماڻهو ميسَ ماريل،
ڄڻ ته ڪائي مُڃ آهي.
ڄام مٺڻ خان يا محمود خان،
ڄام سارنگ خان سهتو،
۽ نه ڪو سوڍو آرڻمل،
ڪو رهيو ناهي پرين جيئينم شاهه،
راءِ سهاسيءَ واري سنڌ،
راجا ڏاهر واري سنڌ،
ڀونگر ننگر واري سنڌ،
ڄام نظام واري سنڌ،
غلام شاهه واري سنڌ،
حيدر شاهه واري سنڌ،
سا سنڌ ساڳي ڪانه آهي،
ها - سنڌ ساڳي ڪانه آهي.
ڪابه بختاور نه ڄائي ڀونءِ تي،
ڪوبه حيدر بخش جتوئي ڪونه آهي.
هاڻ ٺٽي جي گهٽين ۾ ڪوئي سرمد،
ڪو اَڀيچند ڪونه آهي.
هاڻ سورهيه بادشاهه جي ديس ۾،
بچو جهڙو بادشاهه،
پيرو وزير-
گلو جهڙي گورنمينٽ ڪونه آهي.
حرن جون هڪلون هلائون،
رات جا راتاها،
ڏينهن واري ساڙ ٻار،
شينهن مڙسن جا جٿا،
مکيءَ واري ڍنڍ ڀر،
آجپي جون ڪي صدائون ڪونه آهن.
ويڙها، ويرين ور چڙهي ويا،
اڱڻ سوڙها، گدليون گهٽيون،
اوطاقن جو انت آهي.
ڪي ڪچهريون، ڏور بيت،
شاهه سائين جون ڪي وايون،
ڪو چڙو، چنگ، چپڙيون،
ڪوبه يڪتارو، دنبورو ڪونه آهي.
هاڻي منڇر ۾ مهاڻيءَ کي،
وهيءَ جو ڇوهه ناهي،
ڪنهن به ڳڀروءَ کي الائي،
ڇو مِٽيءَ جو موهه ناهي.
سنڌ ساڳي آهي!!؟؟
سنڌ ساڳي آهي!!؟؟