فيصلو
سي سڀ جا سڀ ڦاڙي ڇڏجانءِ،
مون کي هاڻ وساري ڇڏجانءِ.
مون کي بخش ڪجانءِ او سانئڻ،
مان تنهنجو پوڄاري هوندي،
توکان ئي انڪاري ٿيندي،
تنهنجوئي ڏوهاري ٿيندي،
توکي هٿ ٻڌان ٿو سانئڻ،
مون کي هاڻ وساري ڇڏجانءِ.
ڌرتي ماتا جي ٿڃ عيوض،
پنهنجي سگهه سهيڙڻ ڪارڻ،
گهاٽن ٻيلن جي هن پاسي،
پنهنجو ساٿ سموهڻ ڪارڻ،
تنهنجو ساٿ ڇڏڻ ٿو چاهيان.
ريتيءَ کان رستي کي روڪي،
آجپي جي اڄ جي سامهون،
پنهنجو پاڻ ۽ توکي - موکي،
توکي مُرڪي مُرڪ ڏيڻ ڪان،
ڏاڍ جي اک سان اک ملائي،
جيئڻ لاءِ جهيڙيندڙ ڌُر سان،
پنهنجو سارو سَتُ سلهاڙي،
وڃڻو آهيان.
هونئن ڪڏهن ڏوراپو ڏين ها،
يا، ڪوئي پاراتو ڏين ها.
تنهن کان اڳ ۾،
ٿورو آءٌ چوڻ ٿو چاهيان،
ڪالهه جڏهن مون ويٺي - ويٺي،
پنهنجي ليکي،
تنهنجا ڪورا چپ چميا ها،
انهيءَ ويلا- گهاٽا ٻيلا،
روئي پيا ها،
پر مون ٽهڪ ڏنا ها.
ها- ها- ها- ها-
پر مون ٽهڪ ڏنا ها.
سوچان ٿو، او منهنجي سانئڻ،
پنهنجي پريت نه مرڻي آهي،
ويس مٽائي ورڻي آهي.
ها- پر
هن جنم ۾ شايد پنهنجو پاڻ ملڻ به شايد،
(ناممڪن جيان اڻٽر ناهي)
ها هيءُ صرف جدائيءَ ويلو،
ڄاڻي سگهجانءِ،
ٻئي يگ ويلي پوءِ به ملبو،
هن ڌرتيءَ تي.
جيڪا تنهنجي مُنهنجي هوندي،
وڏڙن جان آسيس به ڏيندي،
تيستائين جي تون چاهين،
مون کي هاڻ وساري ڇڏجانءِ،
مون جي خط لکيا ها تو ڏي،
سي سڀ جا سڀ ڦاڙي ڇڏجانءِ.