پرين تو پڄاڻان
نه ڪي سج اُڀريو، نه ڪي چنڊ اُڀريو،
نه ڀلجي ڪڏهن پير چانڊاڻ پاتو،
نه ڪائي ڏکڻ جي گُهلي هير ڪڏهين.
نه ڪائي وقت جي چڙهي وير ڪڏهين.
نه ڪا ماڪ جي مرڪ مهڪي وڻن تي
نه ڪوئي ڪڪر ڀرجي برسيو اڱڻ تي.
پرين تو پڄاڻان- پرين تو پڄاڻان.
نه ڪي اُڀريو اَوٿر، نه ڪي واءَ جهوٽا،
نه مهڪيا اسان وٽ، گلابن جا ٻوٽا.
نه ڪي ٻورَ جو نورُ مينديءَ مان مرڪيو،
نه ڪي سج اکين جي تلاون مان جرڪيو.
وکون وکرجي ويون، جڏهن ساهه ساڻيو،
رڳي رڃ مان اڃ جي تانگهه تاڻيو.
پرين تو پڄاڻان- پرين تو پڄاڻان.
نه ڪا سانجهه سُرمئي، نه اجرو سويرو،
اندر منجهه رهيو آ رڳي درد ديرو.
نه ڪي نٽهڻن مان ملي واندڪائي،
رڳي گهر گهٽين مان لڇي ماندڪائي.
رهي ٻارهو ئي آ اُلڪن جي موسم،
اُڌمن جي موسم ها- سڏڪن جي موسم.
پرين تو پڄاڻان- پرين تو پڄاڻان.
نه رابيل رُت آ، نه ڦولار ڪوئي،
نه ڌرتي نه آڪاس، پولار ڪوئي.
رهيو روح رولاڪ، خانه بدوش،
هي تقدير جو يا نصيبن جو دوش.
نه ڪا رُت رتائين نه مرڪن جا ميلا،
اسان رڻن ۾ ڄڻ رهياسين اڪيلا.
پرين تو پڄاڻان - پرين تو پڄاڻان.