سرنهن جو ڦولار
آس جا ڪرڻا،
اَڀاڳيءَ ننڊ مان جاڳي پيا،
نفرتن جي انڌ ۾،
پاڻ جيڪو ٻاريو هو،
پيار جو ڏيئو اڃا ٽمڪي پيو.
اڄ وري ورهين پڄاڻان،
خوشبوءِ جي سنسار ڏي،
ڪاهي هلڻ وارا اُهي،
پيار جا رابيل،
گڏجي پوکجڻ وارا اُهي،
ساڳيا هٺيلا اندر جا اُڌما،
وري جاڳي پيا.
مُرڪ اوتي سڀ پرينءَ جي نانءِ ڪن ٿا.
چنڊ جي پاڇي ۾ ويهي،
اوپرائپ جي سڄي ميراڻ کي لوڌي ڪڍي،
ياد تنهنجي هير بڻجي آ گهلي.
آءُ ته گڏجي ماڪ جيان،
سرنهن جي ڦولار ۾ هڪ ٿي وڃون،
ورهين پڄاڻان اڄ وري،
آس جا ڪرڻا اڀاڳيءَ ننڊ مان جاڳي پيا.