والار
چارئي پاسا اوندهه ٻک ۾،
ٻاهر وڻن تي ويٺل ڪيئي،
چپرن ٽولا، پاڻ مرادو،
پاڻ کي ڪوئي فاتح ڄاڻي،
ڏند ٽيڙن ٿا، ٽهڪ ڏين ٿا،
منهنجي من کي چيهاڙن ٿا - چهڪ ڏين ٿا.
ڀر پاسن کان،
ڪيئي ديس دروهي،
لوڀي ٺوڳي ماڻهو،
ڪيني واري اونهيءَ کڏ مان،
ڏيڏر وانگيان،
ٽان ٽان ڪن ٿا،
ڄڻ چٻرن کي آٿت ڏين ٿا،
مظلومن جو ويس ڍڪي،
ڏور پري کان،
ايندڙ ڪيئي ڦورو ٽولا،
منهنجي ڌرتي جي وسندين تي،
پنهنجي حق جي دعويٰ ڪن ٿا،
شهر-شهر ۽ ڳوٺ-ڳوٺ ۾،
چئونڪن ۽ چواٽن تي،
ديس ڌڻين کي،
ايندي ويندي للڪارن ٿا.