اڙي وقت توتي هزارين ميارون
ڏئي وئين اسان کي تون دَر دَر ڌِڪارون.
دَرياههَ شاههَ ”تاتارَ“ بڻجي هو ڪَڙِڪيو،
ڀڃي بندَ وڃايئين اسان جون ڄمارون.
ويو شهر ٻوڙي ۽ وسنديون نِهوڙي،
ٻُڌئين ڪونه سُڏڪا، اَندر جون پُڪارون.
هي رولاڪِيُون ۽ هي خانه بدوشيون،
کَسي مُرڪ مُک تان، ڏِنئين لُڙِڪ لارون.
کِڙيل کيتَ ساوا، ٿَڌيريون هَوائون،
کَسِيئي ڳوٺَ ڳليون - سڄڻن سنڀارون.
ننڍپڻ جون رانديون، جوانيءَ جا ميلا،
کَسِيئي پيارَ پنهنجا ۽ نِيڻن نِهارون.
اَٽي جو، لَٽي جو، اَجهي جو ڏَٽو ڏَئي،
رُڳِي بيگرون ۽ وَهايئي وَنگارون.
سڀئي راڳ ويراڳ وياڪُل ڪري وَئين،
ڇَڏيئي ڪونه ڇَپرين، تَنبوري تنوارون.