اُجاڙ
ساڙي ٻاري،
۽ اُجاڙي ٿي وڃي.
اَنڌ ۽ انياءَ سامهون،
ڪا اُڀي ناهي ڪهاڙي،
۽ نه ڪا ٻاري اُماڙي ٿي وڃي،
چؤ ڏسائون،
ديس پنهنجي ۾ وڌيل آهي،
وفائن جو ڏڪار.
بي حسيءَ جي،
ور چڙهيل آ،
لوڪ سارو.
اُٻهرايون- وحشتون،
ماڻهن مٿان مڇرجي،
ويڙهن اندر،
ويريون وجهن ٿيون،
اڻ ڀُنيو- اڻ ڄاڻ لوڪ،
درد پنهنجي ديس جو،
ڄاڻي نه ٿو،
زندگي جي راهه ۾،
ڪير پنهنجي ماڳ ڏي،
تاڻي نه ٿو،
هر ڪو پنهنجي لاش کي،
ڏيئي ڪلهو،
پنهنجي ليکي،
روئندو رڙندو،
ها- رڙهندو وتي ٿو.
ڪير ڪنهن کي، ڪا رُکي آٿت،
ٺلهو ڪو آسرو،
اُميد ڪا ڏياري نه ٿو،
ڪو جِهٻو تر جيترو،
ڪنهن کي ڪڏهن،
ڪنهن تي اچي ئي ڪونه ٿو.
ڪير ڪنهن کي،
ڳل ڳراٽي پائي،
پرچائي نه ٿو.
سنڌ ساري،
ساڙي ٻاري،
۽ اُجاڙي ٿي وڃي.
ها- سنڌ ساري،
ساڙي ٻاري،
۽ اُجاڙي ٿي وڃي.