ديوداس
چاهه پنهنجو،
ڪا ڪتي پنهنجي نه آ،
آڪاس ۾،
پن ڇڻ جي مُندَ جهڙو،
پنهنجو جيون،
ها- اُميدن جو نه ڪوئي،
چيٽ پنهنجو.
سانوڻيءَ جو مينهن،
نيڻن مان وسي،
سياري مُندَ ۾،
پاري ورتل احساس،
ڀاسن لوڪ جا،
ماڪ جي مهڪار،
ڄڻ آهي رُٺل،
ڪابه پنهنجي ڀاڳ ۾،
”پارو“ نه آهي.
روح رولاڪيون اندر ۾،
اڻ ڳڻيو اُلڪو اکين ۾،
پيار - پيڙا،
درد جو صحرا وسي،
اڻ ميو اوسيئڙو،
جاڳي اکين ۾،
۽ نه پنهنجي آهي ڪا،
“چندر مُکي”.
زندگيءَ جي سفر ۾،
ڪوبه پنهنجو ناهي ڪو،
“چُني ميان”.
پير پنهنجا، پنڌ پنهنجو،
پر نه ڪا ڌرتي آ پنهنجي،
مرڪَ ڪنهنجي،
موههُ ڪنهنجو،
۽ نه ڪو وشواس آهيان.
مان اَنائن جي اڏيءَ ور چڙهيل،
ويساهه ڪنهنجو،
جنهن نڙيءَ هيٺان،
هجي ڪو زهر اوتيل،
پپر وڻ هيٺان ڪوئي،
ٽمٽائيندڙ حياتيءَ جو ڏيئو،
دربدر- رولاڪ - ڄڻ خانه بدوش.
پنهنجو جيون.
رات ڪاري ڄَڻ اُماس.
مان به ڪوئي ديوداس.
مان به ڪوئي ديوداس.