خوف
يا سڀاڻي،
صبح گهر مان نڪرندي،
يا شام جو گهر موٽندي،
ها- ڪنهن گهٽيءَ مان گذرندي،
ڪارن، نقابن پوئتان،
وحشي اکين جي گهور مان،
پاڻ پنهنجو مان،
لڪائيندس ته ڪيئن!؟
ڪو نٿو ڄاڻي - ڪو نٿو ڄاڻي.
ڪو نٿو ڄاڻي ته گولين مينهن مان،
ڪنهن ڇپر جي ڇانوَ هيٺان،
يا ڪنهين ڀت اوٽ ۾،
کيس چئي پنهنجي پناههَ
ماڳ تائين مان رسي سگهندس ته ڪيئن!؟
ڪو نٿو ڄاڻي - ڪو نٿو ڄاڻي.
ڪو نٿو ڄاڻي ته هاڻي،
نفرتن جي انڌ ۾،
ويڙهيل دروهي شهر جي،
رت هاڻين وسندين جي وچ ۾،
ڪن بندي ها- ساهه ٻوساٽي،
رهي سگهندس ته ڪيئن!؟
ڪو نٿو ڄاڻي - ڪو نٿو ڄاڻي.
“سن ستيتاليهه جان”
شهر جي هر چونڪ تي،
موت جون ٻرندڙ ڏسي،
ڳاڙهيون بتيون،
اَندر ۾ اُلڪا اُمالڪ ڇرڪجن،
وهشت جا ننهن اندر ۾ ڄڻ کُپن،
جهنگ جهڙي شهر جي،
ڪنهن سڻائي پار مان،
سئين لڱين،
ها- سئين لڱين،
آخر رسي سگهندس ته ڪيئن!؟
ڪو نٿو ڄاڻي، ڪو نٿو ڄاڻي.
ٻورين بند لاش -
ها- ٽارچر سيلن جون
سهي ڪيئي اذيتون،
کامي، پڄي، پچري
لُڇي، ڦٿڪي
ماڳ پنهنجي ڏانهن مان
آخر رسي سگهندس ته ڪيئن!؟
ڪو نٿو ڄاڻي- ڪو نٿو ڄاڻي.