آءٌ وڃايل صدين کان ٿو پاڻ کي ڳوليان صحرا ۾
آءٌ اڃايل هرڻ جيان ٿو واجهه وجهان صحرا ۾.
آءٌ ته چاهيان ٿو مرجہايل مکڙيون مهڪن.
دل چاهي ٿي بادل بڻجي مينهن وسايان صحرا ۾.
روح وساڻل هيڪل هينئڙو آءٌ اڪيلو آهيان.
پوءِ به پيارا ساٿي ڪڏهين غافل ناهيان صحرا ۾.
محنت ۾ منهنجو پختو آهي ايمان ازل کان.
گہٽيءَ گہٽيءَ گلشن ٿيندا ٿو هر هلايان صحرا ۾.
آءٌ ”ادل“ سان جڏهين ملندس، وسري ويندا سارا سور.
پاڻ وڃائي شل مان پنهنجو نينهن نڀايان صحرا ۾.