فاصلا
ڇوکٽي ئي ڪانه ٿي؟
لُڪ ساڙيا لڱ،
اندر جا اٺسٺا،
۽ جياپي جا سمورا وسوسا،
اندر رانڀوٽي،
روئاري ٿا ڇڏين،
آئيندي جا خواب،
ساڀيان کان اڳي،
اکين ۾ ئي انت آڻي ٿا ڇڏين،
شام ويلا،
هير ٿڌڙيءَ جي گهُلڻ جا فاصلا،
پل- پهر- اوسيئڙا،
اينگهه ڇو وٺندا وڃن ٿا.
شهر شهر بي حسيون،
ڳوٺ ڳوٺ ۾ جٺيون،
لشڪر ڪشيءَ جان ٿيون وڌن،
بي حرمتيون، عزت اُجاڙ،
خودڪشيون، پٽڪن لتاڙ،
درد جا هي سلسلا،
ڄڻ ماتمن جا قافلا،
روز ڇو رمندا وتن ٿا
وقت جي بي رحم وک،
لانگ بوٽن جان لڳي ٿي¬.
چئو ڏسائون،
ديس منهنجي جون،
اندر ۾ وڍ کائيندي،
پڇن ٿيون؟
ڌرتتي ڪاڙهو، اُٻس،
جو کٽي ئي ڪانه ٿي،
شام ويلا،
هير ٿڌڙيءَ جي گُہلڻ جا،
ڇو وڌن ٿا فاصلا،
درد جا هي سلسلا،
ڄڻ ماتم جا قافلا.