شهيد دودو سومرو
چنيسر جهڙو ڪانئر نه ڄمي ها،
تخت ۽ تاج جي هَٻڇ ۾،
خلجيءَ سان گڏجي سنڌ مٿان نه،
ڪاهي اچي ها- ته،
سندس ڀاڳ ڀري ڀيڻ،
راڻي ٻاگهل ٻائي،
پريميڪا ڇولي ڪنڀارڻ،
ڪڏهن به مهڻي هاب نه ٿين ها.
۽ وقت جو ڪوبه سالار خان،
دودي سومري سان اکيون ملائي نه سگهي ها.
دودو سومرو تخت ڌڻي،
۽ ٻاگهل ٻائي راڄ راڻي هجي ها.
چنيسر جي چريائيءَ،
سومرن جي صاحبي جو انت آندو.
وڳهه ڪوٽ ويران ٿيو،
روپاهه ماڙي اجڙي وئي،
راڻي ٻاگهل ٻائي سام،
دودو سومرو شهيد،
۽ ڌرتي ڀڙڀانگ ٿي وئي.
سنڌ جا ماڻهو سوڳ ۾
ڪارا نيرا پٽڪا ٻڌڻ لڳا.