بندوقن جي ٺاٺا
بندوقن جي ٺاٺا آهي.
اوچين ماڙين واريون وسنديون،
اڀرن ڇپرن واريون وسنديون،
ڪَکَ پَنَ آهن آڳ اُلاڙي......
ڌرتي ٽانڊا اوڳاڇي ٿي،
ڄڻ ڪا وڄ ڪري پئي آهي،
ڪيڏو آهي روڄ ۽ راڙو،
پٽ تي زخمي پيءُ ڪراڙو،
ماءُ جو اندر اُلڪا اُلڪا،
ڀيڻ چپن تي سڏڪا سڏڪا،
ونيءَ چوڙيون ڇيهون ڇيهون،
لوڪ سمورو دانهون ڪيهون،
سنڌوءَ ڀر جا گهاٽا ٻيلا،
الا- هاڻي موت سان ميلا،
پنهنجي سگههِ جا سينو تاڻي،
سا چؤکنڀي آهي گهاڻي،
جڳ منهنجي جا سارا رشتا،
پياري ڌرتيءَ وارا رشتا،
انڌ جي ور چڙهي ويا آهن.
منهنجا پنهنجا سندر سندر،
کير ۽ ماکيءَ جهڙا رشتا،
آپگهات جي رڻ ۾ هاڻي،
ڪاهي پيا هن،
ڪير هجي جو تن کي روڪي،
۽ سمجهائي،
پيار ڀريون ٻانهون ڦهلائي،
ڇڪي پنهنجي ڇاتيءَ لائي،
ماڻهوءَ، ماڻهوءَ سامهون تاڻيل،
بندوقن جا رُخ مٽائي،
ماڻهن کي سَنئين دڳ تي لائي،
چؤڏس ۽ چؤواٽا سائين،
بندوقن جي ٺاٺا آهي........!!