هليو آ هليو آ ملائيشيا
جڏهن پاسپورٽ ٻئي ڏِٺائين ته خان محمد، خان محمد پاسي ۾ ويٺل ٻي ڪائونٽر واري ڇوڪري کي چيائين ته: دونو بندے ایک ہی نام کے، ایک ہی ساتھ جا رہیں ہیں، ایک کو تم ڈیل کرو۔ جواب ۾ چيائين: پھر کیا ہوا، تم نام کو چھوڑو پاسپورٹ نمبر پر بورڈنگ کارڈ جاری کرو۔ خير اِن ڳالھه جو ته اسان کي اڳ ۾ ئي اندازو هيو ته هي اتفاق اسان سان گهڻن هنڌن تي ٿيندو. ساڳئي نالي سان، ساڳئي شھر مان ۽ ٻئي گڏ سفر ۾، اِهو هڪڙو اتفاق ئي آهي، پر اڳيان ويٺل 2 منٽ اِن ڳالھه تي سوچيندا ضرور. اسان کي بورڊنگ پاس ملي UL-184 سيٽ نمبر 4-A بزنس ڪلاس. خان ڇا ياد ڪندين پھريون ڀيرو سو به بزنس ڪلاس ۾، بورڊنگ ڪارڊ کي ڏسي خوشيءَ جو اظھار ڪيوسين.
هئنڊڪيري جمع ڪرائي ٿياسين آجا، مونکي بس شولڊر بيگ ڪُلھي ۾ پاتل هئي ۽ ٻه ڪتاب هٿ ۾، اڳيان به شايد هاڻي چيڪنگ جا هي آخري ڪائونٽر آهن. پھرين خان ويو چاچو پوڙهو آفيسر هو، تنھن يڪو پي سوال جواب ڪيس، دل ۾ سوچيم ’هاڻي لڳي وئين ميان مور ساگر!‘ وارو آيو منھنجو، ٻئي ڪتاب سندس سامھون ڪائونٽر تي رکي پاسپورٽ بيگ جي کيسي مان ڪڍيم. تيستائين پاڻ ئي سنڌي ۾ ڳالھايائين: ’جھاز ۾ ڪتاب پڙهندين ڇا؟‘ ’ها سر 6 ڪلاڪ جو سفر آهي، واندڪائي هوندي، بھتر آهي ڪتاب پڙهجي. ’ڪنھن جا ڪتاب آهن؟‘ ’هڪڙو الطاف شيخ جو سفرنامو، ٻيو مور ساگر جو سفرنامو‘. ’مور ساگر کي ته مون ناهي پڙهيو‘، ’سر هاڻي پڙهي ڏِسجو.‘ خيال آيم ته ڪاپي کيس گفٽ ڪيان، وري سوچيم ملائيشيا ۾ متان ضرورت پئجي وڃي، جي هڪ ڪتاب بچي پيو ته واپسيءَ ۾ کيس ڏيو ويندس. بس ايترو ئي پُڇيائين، چيائين ٺيڪ آهي. Ok.
اڳتي وڌياسين، جوڙو اڳيان به بيٺو هو، ليڊي اهلڪار ۽ جينٽس جن بورڊنگ ڪارڊ تي ٺپو هڻي اڳيان روانو ڪيائون. بورڊنگ ڪارڊ هٿ ۾ ئي هئا ته اسانجي اڳيان نازڪ، نفيس هٿ وڌيا، بورڊنگ ڪارڊ وٺي چيڪ ڪري، اڌ ڦاڙي اسانکي ڏنو، اڌ پاڻ رکيائون.
هاڻي اسانجا قدم سِڌو جھاز طرف ئي هئا. هي منھنجي زندگيءَ جو خوبصورت موڙ هيو. پھريون ڀيرو، حالانڪِ جڏهن پاسپورٽ ٺھرايم پي سڀني سان اظھار ته اِهو ئي ڪيو هيم ته. جڏهن جھاز جو سفر ڪيم ته اهو پھريون سفر مديني طرف هوندو. پر زندگي اسانجي ٺھيل ترتيب تي ناهي هلندي، ۽ وقت جون واڳون به اسانجي هٿ وَس ناهن هونديون. لطيف چواڻي: ’واڳ ڌڻيءَ مون ون وَس، آءٌ ڪا پاڻ وهيڻي‘، سو مديني بدران پھريون سفر ملائيشيا طرف ئي ٿيو.