سفرناما

مور ان ملائيشيا

”مور اِن ملائيشيا“ ڏاڍو دلچسپ سفرنامو آهي ۽ اِهو هڪ شاعر جي اک جي ماڻيل مشاهدن جي نتيجي ۾ لکيو ويو آهي ۽ شاعر جي اک عام اک کان ڌار هُجي ٿي، ان ڪري سفرنامو بہ هڪ منفرد ۽ دلچسپ سفرنامون آهي. مور ساگر جو هي سفرنامو نہ رڳو تاريخي جڳھين جو پس منظر رکي ٿو، پر انساني روين جي ڇنڊ ڇاڻ سان گڏ مور ساگر جي داخلي ۽ خارجي احساسن جي اظھار جو ذريعو بنيل بہ نظر اچي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 381
  • 83
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور ساگر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مور ان ملائيشيا

خان کي پان جي تلاش

ايئرپورٽ کي هيٺ مٿي، ساڄي کاٻي، پر چڱي طرح ڏِٺوسين، جو اسان وٽ ٽِن ڪلاڪن جو وقت هو ۽ ايئرپورٽ اندر ئي رهڻو هو. هاڻي خان کي اچي پان جي ٻاڙ لڳي، چوي آئون پان تلاش ڪندس. چيومانس، خان هي سريلنڪا جو ايئرپورٽ آهي، سيراڻي بس اسٽاپ ناهي جو پان ملي وڃي. همراهه چوي پان مونکي وٺڻو آهي، اسين به هئاسين واندا، وقت هو، سو ڪئيسين پان جي تلاش، پر پان نه مِليو. چيومانس شُڪر ٿيو پان نه مِليو ۽ يقينن اڳيان به ڪِٿي نه مِلندو، اِهو مرض رڳو پاڻ وٽ پاڪستان ۽ ڀارت ۾ آهي. ٻين مُلڪن ۾ شايد گهٽ يا ته ناهي. مونکي تاريخ جي ڪا وڏي ڄاڻ ته ناهي، پر سمجهان ٿو پاڪستان ۾ به پان جو رواج ڀارت کان آيلن وِڌو، جيڪو هاڻي سنڌ ۾ ته سڀ کان وڌ ۽ وري سنڌ جي ضلعي ٺٽي ۾ تمام گهڻو واپرايو وڃي ٿو. جيئن ٺٽو اڳي صرف تاريخي حوالي سان مشھور هو، پر هاڻي ٺٽي جي نئين سڃاڻپ پان جي حوالي سان پُڻ ٿئي ٿي. ٻُڌو اٿم ته عورتون به پان ٿيون کائين، ۽ ٻيو ته حد اِها آهي جو اسڪولن ۽ ڪاليجن ۾ استادن ۽ ليڪچرارن کي ليڪچر ڏيڻ وقت به وات ۾ پان هوندو آهي. پوءِ ڪنھن وقت اشارن سان پيا پڙهائيندا ته ڪنھن وقت اڌورا الفاظ پيا ڪڍندا.
ڪنھن وقت ۾ ڪينجهر ويجهو هِڪڙي وين ڪلٽي ٿي پئي، ماڻھو سڀ زخمي ۽ بي هوش هئا. پوليس ۽ ميڊيا به پھچي وئي، هڪڙو همراهه ڪجهه هوش ۾ هو، تنھن کان بيان وٺڻ جي ڪوشش ڪئي وئي ته همراھ پھريان پان جي ڊمانڊ ڪئي ته ’پان ڏيو کان ته ڪجهه هوش ۾ اچان...‘ افسوس.!!! ڳالھه پان ۽ ڪينجهر جي نِڪتي ته يقينن آڪاش جو هي شعر به زبان تي اچي ئي وڃي ٿو.
جنھن ڪينجهر ڪپ تي،
تماچي تڙڳي ڏِنيون ٿي تِڪون،
اُتي اڄ پانن پِڪون ئي پِڪون،
اڙي وقت مُنھن ۾ ٿُڪون ٿئي ٿُڪون.
منھنجي يار خان کي پان نه مِليو، سو نه مِليو. پوءِ هڪڙي ڪافي شاپ تي آياسين، ڪافي جا ننڍڙا ڪَپ سي به مُنا ڪاري چانھه، 3 رنگيٽ يعني اسانجا ٿيا 99 روپيا في ڪَوپ. چيوسين واهه سائين واهه. پئسا ته وڌيڪ ٿا وٺو شئي به اهڙي ئي ڏيو. اسان پنھنجي شھرن ۾ هھڙي چانھه 5 روپيا ڪَوپ به نه پيون، پر پرديس آهي.’بابا مِٺي به ماٺ، مُٺي به ماٺ‘ ٻيو ڇا ٿو ڪري سگهجي.