جينٽنگ هِل- Genting Hil
تون جو روز هي بم پيو ڦاڙين
سايَن وادين کي پيو ساڙين
تون ڏَس ڪنھن کي ٿو هِت مارين
پنھنجي پَر ۾ پاڻ کي ٿو مجاهد سمجهين
او ڪَل ڦِريل او مَت کُٿل
تون بس هڪ رهزن آهين، ڀاڙيو آهين،
ٻارن، مائرن، پيئرن کي تون
بم سان ماري ٽھڪ ڏينءَ ٿو
ڏند ڪڍين ٿو سوئر لڳين ٿو
سايَن چھچ وڻن تي ويھي
روز ٿي ٻولي ڪوئل ڪوڪو
تنھن کي ماري سگهندين ڇا تون؟
تو ۾ ايترو دَم ئي ناهي
تو وَٽ بس هڪ بم ئي آهي
جيڪو هٿين خالي ماڻھن تي
ڪڏهن ڪڏهن اُڇلائين ٿو
ڄڻ ڌوڙ مُنھن ۾ پائين ٿو
او ڪَل ڦِريل او مَت کُٿل
تون بس هڪ رهزن آهين، ڀاڙيو آهين
پنھنجي پَر ۾ پاڻ کي ٿو مجاهد سمجهين.
اسان لڳ ڀڳ ڪلاڪ ڏيڍ جي مسافريءَ کانپوءِ اُتي پُھچي وياسين، هِل اسٽيشن جي ويجهو، هاڻي گاڏي اُتي ئي پارڪ ڪئي ۽ ڪيبل ڪار جون ٽڪيٽون ورتيوسين، جيتوڻيڪ گاڏي گُهمائي ڦيرائي پُھچڻ جو رستو به آهي، پر ڪيبل ڪار واهه جي خوبصورت هئي، ڄڻ ته ڇھن ماڻھن جي ويھڻ وارو بنا پائليٽ جي ننڍڙو جھاز ئي هو. اهڙي ته مزيدار هئي ڪيبل ڪار، سڄي شيشي سان بند هئي، مٿان ڇت وٽان ننڍڙيون دريون هيون، جن کي هٽائي قدرتي هوا جو لطف وٺي پيو سگهجي. اسان جي ڪيبل ڪار ۾ اِهو عجيب اتفاق ئي هيو، ڇھه ئي نوجوان، 3 ڇوڪريون، 3 ڇوڪرا، محمد خان، شعيب شيخ ۽ آئون، هو به لُطف اندوز ٿي وڏا وڏا ٽھڪ هوائن حوالي ڪري رهيون هيون ته اسان به قدرت جي حسين فطرت، حسين وادي ڏِسندي سُبحان الله چوندا ۽ فوٽوگرافي ڪندا. کِلندا رهياسين، ڪيبل ڪار ۾ به وقت ته نه ڏٺو، پر اندازي موجب اڌ ڪلاڪ ته لڳي ٿي ويو. مٿي اچي لٿاسين ته رنگ ئي عجب لڳا پيا آهن.
ڪُجهه گُهمڻ ۽ ڏِسڻ کان پھرين اسانجي گائيڊ V.G سڀني کي پاڻ وٽ سڏي هڪڙو بروشر ڏنو، جيڪو گينٽنگ متعلق هو ۽ هِن ۾ هڪڙو پورو نقشو ڏِنل هو، ۽ نمبروار شيون گُهمي ڦِري ڏِسو ۽ وري ساڳين جڳھه تي واپس اچي گڏ ٿيو، بروشر اسان کنيو، پر بروشر کي فالو نه ڪيو، اسان پنھنجي حساب سان، هر طرف هڪ خوبصورت منظر پي ڏِٺا، سلام آهي وري به هن ملڪ جي سياستدانن کي ۽ سلام اُن کي به آهي جنھن شخص جنھن دماغ سان هي هڪڙي گهمڻ لاءِ اسٽيشن ٺاهي.