سريلنڪا ۾ عيسيٰ سمون

وري به اسان کي فيس بوڪ جي ٻاڙ لڳي، اُن طرف رُخ رکيوسين، ٿورو اڳيان آياسين ته ٻھراڙي جا همراهه ٽولي جي صورت ۾ سامھون ايندي ڏِٺاسين، اسان کي ته پَڪ ٿي هي همراهه اسان جا ئي آهن. هڪ همراهه اردو ڳالھائڻ جي ڪوشش ڪئي، جيڪو ٽولي جي اڳيان اڳيان پي آيو. پر اسان کيس سنڌي ۾ ورندي ڏِني، همراهه خوش ٿيو، اِهو تاثر اسان سندس چھري ۽ چَپَن تي آيل هلڪي مُرڪ مان لڳايو. پوءِ ته همراه شڪايت ڪرڻ شروع ٿي ويو. اسانکي عمري تي وڃڻو هو، ڪراچي کان سِڌو پر ايجنٽ اسان کي هيڏانھن روانو ڪري ڇڏيو آهي، هاڻي اسانکي ته خبر ئي نٿي پوَي ڪيڏانھن وَڃون، هِتي ڪِٿي رهائش جو بندوبست آهي، يڪساهي ڳالھائي ويو. چيوسين، چاچا اسان پاڻ پھريون ڀيرو آيا آهيون ۽ اسين وينداسين ملائيشيا، توهان کي ايجنٽ هِن رستي تان ڇو موڪليو آهي، اِهو سمجهه ۾ اسانکي نٿو اچي. (منھنجي ذهن ۾ هِڪڙي نفرت ۽ ڪاوَڙ جي لھر ڊوڙي وئي اُنھن ايجنٽن لاءِ، جيڪي ڀلي پار تان به نٿا مُڙن، هونئن ته هر هنڌ، هر جڳھه تي سندن ڪرتوت عالمِ آشڪار آهن، پر ماڻھن کي مديني ڏانھن موڪلڻ ۾ به ملاوَٽون، دوکا، دغائون، ڪوڙ، قلابازيون، هاڻي گهڻا سمجهو ماڻھو اهڙن ٽريول ايجنسين جي اينجنٽن کان قسماقسمي، لِکت ۾ يا ضمانت تحت پيڪيج وٺندا آهن، ادا منظور، ڀاڀي ۽ امان هاڻي تازو ٿي آيا هئا اُنھن به اهڙيون ئي شڪايتون ڪيون ته هِتان سڀ ڪُجهه سھولتون پيڪيج ۾ ڳالھائي ويا هئاسين، پر جيئن ئي اُتي پھتاسين ته اهڙا چالباز سُڃاڻين ئي نٿا، ٻيو ته ٺهيو پر هوٽل تائين به نه پھُچايائون ٻه ڏينھن تائين پنھنجي خرچ تي ٻي هوٽل ۾ رهيا، ٽي ڏينھن کان پوءِ ايجنٽن جو ايجنٽ ظاهر ٿيو، جنھن وٺي وڃي پري هوٽل ۾ ڇڏيو، ۽ هڪڙي هال ۾ جڏهن ته پيڪيج ۾ واضع ٽڪ ڪيو هو ته هوٽل تمام ويجھي هوندي ۽ سيپريٽ روم هوندو، پر نتيجو اُن جي اُبتڙ هيو، ٻيو ته وري جھاز جي ٽڪيٽ مان به اڌ بچائيندا آهن، هِتان ٽِڪ ڪرائندا ڊائريڪٽ واري جھاز ۾ جڏهن ٽڪيٽ ايندي ته اُها ڪنيڪٽ فلائيٽ جي هوندي جيڪا هڪ جڳھه کان ٻي جڳھه تائين پھچندو، اُتان کان وري ٻيو جھاز. ماڻھو سامان ۽ ضعيفن سان گڏ ڪيتري تڪليف مان گُذرندا اُنھي سان اُنھن حرامخورن جو ڪُجهه نه وڃي هِنن کي پئسا بچندا) توبھه، سو هِنن غريبن سان به ساڳي جُٺ ٿي آهي.
چيائين ابا اوهان ڪِٿي جا آهيو؟
چاچا اسان بدين جا.
ڪير آهيو؟
خان چيو ، هي جوڻيجو آئون سمون آهيان.
بدين جو عيسيٰ سمون سڃاڻو؟
کِلي چيوسين: مشھور ماڻھوءَ کي ڪير نه سُڃاڻي، پر هو ٽنڊي باگي جو آهي.
توهان ڪِٿان جا آهيو چاچا؟ ۽ عيسيٰ سمون کي ڪيئن سُڃاڻو؟
ابا اسان ته سکر جا آهيون، پر عيسيٰ جا سمجهه ته مُريد آهيون، کيس پسند ڪندا آهيون.
اسان هڪٻئي ڏي ڏِسي مُسڪرايو.
هاڻي وقت به ويڙهبو وڃي، اسان به گيٽ تلاش ڪري وڃي ويجها ٿياسين. چيڪنگ ٿي گيٽ مان اندر داخل ٿي ڪُرسين تي ويٺاسين ويٽنگ ۾. سوچيوسين موبائيل چارج ڪري وٺون، ڇو ته سامھون موبائيل چارج ڪرڻ لاءِ سھولت هئي ۽ چارجر پُڻ موجود هئا، پر اسان وارا چارجر اُنھن پوائنٽن ۾ لڳن ئي نه پيا، گهڻو ئي ڪوشش ڪئيسين. هِتي جي هاف پوائنٽن ۾ فرق آهي اسپيس جو. چارجر ويڙهي ٿيلھي ۾ وجهي ماٺڙي ڪري ويھي، آسپاس جو ماحول ڏسندا رهياسين.
آئون ٻين لکندڙن لاءِ چوندو آهيان ته: ڪنھن به مُلڪ ۾ مخصوص شھرن يا تفريحي ماڳن تان ٿي ٿا اچن، ظاهر آهي ته اُهي ته هر لحاظ کان مڪمل ئي هوندا، پر اُن ماڳ، اُن شھر ۾ ڪُجهه عرصو رهڻ ۽ آسپاس جو ماحول ۽ حالتون ڏِسڻ کانپوءِ پاڪستان سان ڀيٽ ڪئي وڃي ته وڌيڪ بھتر رهندو، نه ته اسان جو مُلڪ به گهٽ ناهي. واقعي ئي اُتريان علائقا، جن بابت منھنجو سفرنامو ”حيدرآباد کان هنزه تائين“ لکيل آهي. شايد سفرنامي ۾ به ايترو ڪجهه ناهيان لکي سگهيو، جيتريون اُهي واديون خوبصورت آهن. پر اسان وٽ ظلم اِهو آهي ته قانون ته ٺھيل آهي پر ڪتابن ۾ بند آهي. ۽ اُن جو جي استعمال ٿئي به ٿو ته ايئن جو جيڪي قانون تي عمل ڪرائيندڙ آهن اُهي ئي قانون ٽوڙڻ جو مظاهرو ڪندا آهن. اُن تي ڪو به عمل ناهي. ڪڏهن ڪڏهن ته ڪورٽن جا ڏِنل فيصلا به کِل جوڳا هوندا آهن، جڏهن جج جيڪي مُنصف آهن، انصاف ڪندڙ آهن، اُهي به رشوَت وٺي يا دٻاءُ ۾ اچي فيصلا ٻُڌائن ته پوءِ باقي بچي به ڇا ٿو؟!!!
جڏهن اسانجي مُلڪ ۾ انصاف جي حُڪمراني جُڙي ته پوءِ هِن مُلڪ جا رنگ به واهه جي نِکري پوندا، ٻي ڪنھن مُلڪ وڏا خرچ ڪري گهمڻ لاءِ گهٽ وڃبو.

سفرناما

مور ان ملائيشيا