مون جڏهن به سياست شروع ڪئي
ماني کائڻ لاءِ شھر ڏانھن وڃي رهيا هئاسين جو سائين انعام چيو ته پھرين هلي سوگو سينٽر گهمي اچون جو فڪس 10 وڳي بند ٿي ويندو، اِهو هتي جو قانون آهي صبح 8 وڳي پورو شھر کُلي وڃي ۽ رات 10 وڳي هڪ ئي وقت پورو شھر بند ٿي وڃي، سواءِ چند هوٽلن جي، يا ڪو ميڊيڪل اسٽور، بيڪري وغيرهه، پر اسان کي ته نظر نه ٿي آيا.
مھاتير محمد جي آفيس ويجهو گُذرياسين سائين انعام ڀٽيءَ آفيس ڏي اشارو ڪندي چيائين ته مون جڏهن به سياست شروع ڪئي ته رول ماڊل مھاتير محمد کي بنائيندس ۽ آفيس جو نظام به سڄو هيئن هلائبو، پوري پلازه ۾ آفيس آهي، جنھن ۾ هر ڊپارٽمينٽ آهي ۽ سڀئي پارٽي عھديدار ۽ ورڪر هلائين ٿا، ڪنھن جي به جاگير يا ورهاست تسليم نٿي ڪئي وڃي. جيئن اسان جي ملڪ ۾ آهي، نسل در نسل سلسلو هلندو اچي، هِتي ايئن ناهي.
اسٽيشن تي پُھتاسين ريل ۾ چڙهياسين، سوگو سينٽر وَٽ لٿاسين سائين انعام ڀٽي، پروفيسر شعيب شيخ، پروفيسر امتياز چانڊيو، محمد خان ۽ آئون. سوگو سينٽر ڏاڍي سھڻي نموني ٺھيل آهي، تقريبن ست ماڙ سينٽر آهي، سينٽرل ايئرڪنڊيشن. هتي هر شئي ملي ٿي وڃي، پر اسان خريداري گهٽ پيا ڪيون، هڪ ته مهنگائي آهي، ٻيو ته چيوسين خريداري آخر ۾ ڪنداسين. سوگو سينٽر هيٺ کان مٿي تائين گهميوسين، ڪجهه دوستن شرٽون، پينٽون ورتيون ۽ پوءِ گهمي ڦري ٻاهر نڪتاسين ته روڊ سڄو پاڻي سان وهنتل هيو، چيم شايد برسات وٺي آهي. سائين وارن ٻُڌايو ته هِتي برسات 12 ئي مھينا وسندي آهي ۽ ايئن ئي خبر نه پوندي آهي اوچتو برسات اچي ٿي وڃي.
اسان ڪچھري ڪندا حال احوال ڏيندا وٺندا اچي، انڊين گلي پھتاسين، جتي تقريبن پٺاڻ نظر آيا، هتي سڀ ڀاڄيون ملي ٿيون وڃن، پاڪستاني کاڌو، ملئي لوڪل کاڌو، انڊين کاڌو ملن ٿا. اسان هڪ سادي هوٽل ٻاهران ڪُرسيون لڳرايون. هن هوٽل جا مالڪ ۽ ڪم ڪندڙ سڀ پاڪستاني آهن، ماني اسانکي سُٺي ملي وئي. بعد ۾ واڪ ڪندا هڪ گلي مان گُذرياسين، جنھن جي ٻنھي پاسن کان جهوپڙن نما دُڪان هئا، شعيب وارن ٻُڌايو ته هِتي چائـنه جون سڀئي شيون موجود آهن ۽ تقريبن سڀ پٺاڻن جا دڪان آهن، هِتي ڪنھن شئي جي قيمت پُڇئي ته ڄڻ ڦاسي وئين، پوءِ نه ڇڏيندئي، هر حال ۾ اُها شئي توکي کڻائيندا، انڪار ڪيئي ته جھيڙي تي لھي ايندا، ايڏا حرامي آهن، اهڙي ساڳئي ڳالھه مون گهڻو وقت پھرين ڪوئٽا جي باري ۾ ٻُڌي، منھنجي نالي ڀائي محمد خان جوڻيجو صحافي (مرحوم) صحافتي دوري تي ويو هو، اُنھيءَ ڳالھه ڪئي ته اسان ڪوئٽا جي بازار ۾ وياسين، جنھن شئي جي قيمت پُڇون ۽ پوئي اِها شئي اسانکي وٺرائين نه ته جھيڙو ڪن. هاڻي ته خبر ناهي اڃا تائين ڪوئٽا ۾ ايئن آهي يا نه. مون به پاڪستان جا ٽي صوبا گهميا آهن، بلوچستان اڃا رهيل آهي.
ڪچھري ڪندا اچي اسٽيشن تي پُـھتاسين ۽ ٽرين ۾ چڙهي اچي پنھنجي پلازه جي ويجھي اسٽيشن تي لٿاسين، سائين انعام ٻُڌايو ته رات 12 وڳي کان پوءِ سڀئي سروسون بند ٿي وڃن ٿيون. پوءِ توهان ڪيڏانھن وڃڻ چاهيندو ته ٽيڪسي ئي ڪرڻي پوندي.
فليٽ تي آياسين، هاڻي سڀني چيو ته هاڻي چانھه ڪير ٺاهيندو، چانھه جي ٻاڙ لڳي آهي، شعيب چيو آئون ٿو ٺاهي اچان، ڪافي پيئندو يا چانھه؟ مون ته چيو چانھه پيئنداسين، ڪافي مزو نه ڏيندي. محمد خان چيو اوهان ويھو آئون ٿو چانهه ٺاهيان، پوءِ محمد خان چانھه ٺاھي، چانھه سُٺي ٺھي وئي، پيتيسين ۽ ڪچھري به ڪندا رھياسين، اسان کان پُڇيائون ته سُڀاڻي اوھان ڪيڏانھن ويندا، ڪِٿي گھمڻ چاھيندا؟ چيوسين سائين اسانکي توھان ئي گائيڊ ڪندا. اسانکي ڪھڙي خبر ڪھڙي پاسي گھمڻ وڌيڪ بھتر آھي. شعيب چيو ’جوھر بارو‘ وڃو. سائين انعام چيو ملاڪا وڃو، جوھر بارو بندر گاھه آھي، ٻيو ته اُتان وري واپسي موٽي نه سگھندا، پورو ڏينھن ته سفر ۾ لڳي ويندو.
جوھر بارو ھتان KL کان ٽرينون بھ وڃن ٿيون، بَسون به وڃن ٿيون، جھاز به وڃن ٿا، جھاز ته چون ٿا ڪلاڪ اڌ ۾ پُھچائي ٿو، باقي ٽرين يا ڪوچ ۾ 7 کان 8 ڪلاڪ لڳن ٿا، معنيٰ ته پورو ڏينھن سفر ۾ پوءِ اسان به چيو، بھتر آھي ملاڪا ٿا وڃون، ملاڪا ٻُڌايائون ته KL کان ڏيڍ ڪلاڪ جي پنڌ تي آھي لڳ ڀڳ اسي ڪلوميٽر.
پوءِ ھڪڙي پَني تي سائين انعام نقشو ٺاھي ڏِنو، ھتان KL کان وٺي ملاڪا تائين پھچڻ ۽ اُتي ڪھڙيون جايون گھمڻ تائين. ھتان کان PWTC اسٽيشن تي وڃڻو پوندو، سري پتالين ٽرين ۾ چڙھي بندر سلاطان اسٽيشن تي لھي، اُتان کان وري پنڌ ھلي TBS بس ٽرمينل تي اچڻو پوندو، اُتي ڪائونٽر تان ملاڪا ويندڙ بس جي ٽڪيٽ وٺبي، ملاڪا شھر ۾ بس ٽرمينل تي لھڻو پوندو، اُتان کان ٽيڪسيءَ سان ڳالھائجو، پوري ڏينھن جو ڳالھائيندا ته مھانگي پوندي، بھتر آھي ته ٽيڪسي واري کي چئو ميدان پھلوان يا سٽي سينٽر ڇڏي، پوءِ اُتان کان پنڌ ئي گھمي وٺجو، سڀ شيون ھڪٻئي جي ويجھو آھن.